De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van het zwarte goud en de glimmende schijfjes. Deze keer het eerste full length album van Misprint.

De band

De Nijmeegse indie gitaarpopband Misprint bestaat al een aantal jaren en heeft als bandleden Jeroen Bakker (zang/gitaar), Tom Verstappen (toetsen, zang), Joris Moore (bas) en Maartje van Zutphen (drums, percussie en achtergrondzang) in de geledingen. De band laat zich onder meer inspireren door Fixkes, Spinvis, MAM en Boudewijn de Groot.

Misprint was finalist van de studentenbandwedstrijd Kaf en Koren 2019 en winnaar van de publieksprijs van De Roos Online 2020, stond onder meer op het Valkhof Festival (ook met Vrienden van Oersoep Live) en was deelnemer aan de Popronde in 2024. In 2021 kwam hun eerste ep De Eerstgeborenen uit, gevolgd door de ep Binnenkant van een raam in 2022. MONOBLOC is hun eerste full length album.

De track 'Anja Verhoeven', afkomstig van hun debuut-ep en opnieuw opgenomen voor MONOBLOC, werd door het publiek gekozen in de Top 20 van Gelderse releases van 2021. Misprint is resident van muzikale broedplaats De Basis in het voormalige Doornroosje in Nijmegen.

De muziek

Twee jaar geleden, toen het eerste zaadje voor dit album werd geplant, maakte de band een appgroep aan om foto’s te delen van monoblocs die ze in het wild tegenkwamen. De iconische witte plastic tuinstoel - die ook op de hoes prijkt - waar iedereen wel eens in heeft gezeten. Een alledaags object dat je zo vaak hebt gezien dat je er nauwelijks nog gade op slaat. De achterliggende gedachte van de plaat is geïnspireerd door het werk van George Perec. De Franse auteur die in zijn werk veel aandacht had voor het alledaagse. De schoonheid zoeken in het ‘ondergewone’, zoals hij dat noemde. 

Zo probeert Misprint met dit album op eigen wijze het alledaagse op een voetstuk te plaatsen. De teksten van de liedjes schetsen beelden als flarden van een film. Herinneringen die je herkent zonder dat ze per se exact je eigen zijn. Een zomeravond vervaagt door een karaf wijn, een gesprek op de bank met een dierbare, een heel goed bord eten of een vakantie in Portugal enkel nog gereduceerd tot een paar magneetjes op de koelkast en een oude insta-post. De soundtrack van op de fiets langs een weiland trappen met de zon in je gezicht en een leuk iemand op je bagagedrager, allemaal geschoten op 35mm film.

Ook muzikaal zit de plaat vol van dit soort kleine geluksmomenten. De blazers op de titeltrack, dat gitaartje in het begin van 'Lekkebanddagen', hoe de muziek even wegvalt in het refrein van 'Lissabon', de tweede stem in 'Comfortabel', de violen in 'Even Later in de Tuin' of het lawaaierige hoogtepunt van 'Lieve Wereld'. Het is allemaal tot in de puntjes uitgedacht. Er ontstaat een fijne dynamiek door de beeldende en gelaagde teksten die in contrast staan met de arrangementen die vaak van een vakkundig gekunstelde eenvoud zijn. 

Een dynamiek waarbij de Nederlandstalige teksten alle ruimte krijgen de juiste beelden op te roepen, terwijl het liedje zelf zich gelijk als een oorwurm begint te nestelen. Met name energieke nummers als 'Lissabon', 'Lekkebanddagen' en 'Donderdag' zijn hier buitengewoon sterk in. Stuurt de band te ver af van een meer traditioneel pop stramien - zoals bij 'Thuis in de Stad' - dan verdwijnt de dynamiek die de band zo goed maakt ook meteen te veel naar de achtergrond. Dit terwijl de band op het prachtig ingetogen 'Droog Land' laat zien prima te weten hoe de aandacht vast te houden met heel weinig. Beste nummer is 'Lissabon' waarin alles dat de band poogt te doen met betrekking tot het alledaagse verhevenen verpakt wordt in een heerlijk catchy popsong om over een festivalweide te horen.

Het oordeel

Monobloc is het uitstekende debuut van een band met een eigenzinnige Nederpop sound. Goede popsongs die op originele wijze beelden vol weemoed schetsen en tegelijkertijd na één keer luisteren met een grote glimlach meteen mee te zingen zijn. Een plaat om trots op te kunnen zijn.