De Iraanse Hamid Behzadian en Anne-Maarten van Heuvelen delen een liefde voor Amerikaanse folk blues in het bijzonder en rootsmuziek in het algemeen. Samen besloten ze akoestische blues met traditionele Iraanse muziek te combineren. Met zang in twee talen, gitaar, mondharmonica en contrabas bewegen de twee zich tussen de tegengestelde werelden. Percussionist Osama Meleegi (NO blues) voegde op de ep’s Afrikaanse elementen toe (djembe, bongo’s en conga’s). De Sudanese percussionist is onder andere bekend van NO blues.
Anne-Maarten sprak Hamid aan bij een optreden over de resonatorgitaar die hij bespeelde. Het gesprek ging al snel over oude blueshelden zoals Son House en Howlin’ Wolf, artiesten waar ze allebei veel naar hadden geluisterd: Anne-Maarten toen hij in New York studeerde en Hamid in Teheran waar hij woonde.
Hamid leerde blues en roots muziek kennen door de soundtrack van Amerikaanse westernfilms. Via een kennis van de familie kwam hij aan oude VHS banden met films van voor de revolutie in 1978, toen Iran nog op het westen georiënteerd was. ‘De muziek die je in die films hoorde, werd niet uitgezonden op de radio toen ik jong was’, vertelt Hamid. ‘Het geluid van bluesgitaar en mondharmonica vond ik geweldig!’
Toen Hamid ging studeren, hoorde hij van een Armeense boekhandelaar die ook muziek verkocht op gekopieerde cassettebandjes. ‘Hij mocht dat, omdat hij christelijk was. Zijn winkel was het walhalla voor me. Er ging een wereld voor me open toen ik daar voor het eerst Flamencomuziek hoorde. Daar vond ik ook een paar cassettes van Toots Thielemans en van Sonny Boy Williamson en muziek van Wes Montgommery. Dat waren de geluiden die ik alleen kende van de illegale films. Tot dat moment waren het alleen geluiden in mijn hoofd.’ Dat was het begin van zijn studie naar blues en jazz.