Imagine Dragons zorgt voor enorme ontlading in Gelredome Imagine Dragons zorgt voor enorme ontlading in Gelredome

Aan het aanwezigen is duidelijk te zien dat Imagine Dragons vooral een jong publiek aanspreekt. Niet verrassend natuurlijk voor een band die eigentijdse thema’s koppelt aan muziek die elementen uit verschillende moderne stijlen combineert. Hierdoor valt er geen overduidelijk label op de band te plakken, maar dat past eigenlijk perfect bij een band die niet wil dat er in hokjes gedacht wordt. Een popact met aardig wat rock- en elektronische invloeden, als we dan toch een poging mogen wagen.

In de eerste instantie kan de band vandaag nog niet op de helft van het enthousiasme rekenen waarmee het in Engeland wordt onthaald: niet geheel verrassend omdat The Vaccines hier minder bekend zijn. Maar onder leiding van een ontketende Justin Hayward-Young neemt de band het publiek op sleeptouw. Nummers als ‘I Always Knew’, ‘Your Love Is My Favourite Band’ en ‘I Can’t Quit’ (de laatste twee van het meest recente album Combat Sports) worden overtuigend en in een hoog tempo gebracht. Zó overtuigend, dat een hitje als ‘If You Wanna’ eigenlijk niet eens echt meer nodig is.

Het half uur tot de hoofdact wordt gevuld met ontspannen klassieke muziek, en dat kan het ietwat nerveuze publiek ook wel gebruiken. Ruim voordat Image Dragons op het podium staan, gaat er al luid gejuich door de zaal en enkele fans worden rond de geplande aanvangstijd nog wat zenuwachtiger. “Maar,” zo stellen anderen in hun groep hen gerust, “ze zijn altijd tien minuten te laat.” En zo geschiedde.

Een overrazend vliegtuig luidt de show in en zodra de heren met een lift op het podum zijn gezet, begint de set als een op hol geslagen Skyradio-playlist. En dat bedoelen we positief: starten met drie van je grootste hits (‘Radioactive’, ‘It’s Time’ en ‘Whatever It Takes’) omdat je er voor de rest van de avond toch nog genoeg achter de hand hebt, is niet voor iedere band weggelegd.

Maar al snel blijkt dat zelfs de grootste hitmachine meer dan tien jaar nodig om twee uur aan enkel knallers uit te brengen. Met ‘Yesterday’ neemt de band even gas terug en met ‘Natural’ en ‘Walking The Wire’ lijken ze weer volle bak te gaan. Na een klein uur, ingeluid door een cover van ‘Every Breath You Take’ (origineel van The Police) verdwijnt het tempo echter langzaam uit de show. Op dat moment kunnen we alleen maar de conclusie trekken dat het, zeker voor de neutrale toeschouwer, toch leuker was geweest als ze de hits wat meer hadden uitgesmeerd over de show. Tijdens het half uur dat volgt is het aan de visuals, de confetti en een onvermoeibare Dan Reynolds om de show overeind te houden.

Bij een band met zoveel radiosucces is het realistisch om een hitjespubliek te verwachten, maar vanavond lijkt de zaal voor het overgrote deel gevuld met échte fans. De dames vooraan zijn óf helemaal euforisch óf emotioneel (lees: tijdens een avond Imagine Dragons zie je meer huilers dan tijdens een excursie naar Pieterburen), de heren verderop in het voorvak omhelzen elkaar en gooien hun vuisten vol overgave in de lucht. Allemaal zingen ze woord voor woord met Dan Reynolds mee. Het half uur zonder echte knallers lijkt zelfs voor hen echter te lang: tekenend is dat tijdens ‘I Don’t Know Why’ enthousiast wordt gereageerd op de visuals en de confetti, maar dat de reacties op de rest van het nummer vrij lauw zijn.