Althans, we zien vier muzikanten het podium betreden, de hoofden aan het zicht onttrokken door helmen met ledlampjes. Het oogt wat als een spelcomputer, met die rode vierkantjes en groene driehoekjes. De nieuwste plaat is bovendien tekstloos: interactie met het publiek blijft bij een stel diepe buigingen na afloop, de hand op het hart, de helm op het hoofd. Maar voor het zover is geeft Shobaleader One eerst zeventig minuten muziekles van het hoogste niveau.
Elektrac bevat geen volledig nieuw materiaal: veel nummers zijn bewerkingen van oude Squarepusher-nummers, die Jenkinson in een uptempo jazzy jasje heeft gestoken. De plaat lijkt bovendien live opgenomen. Lijkt, want los van wat sporadisch applaus en het aftikken van de drums klinkt Elektrac mega-strak. Zo strak dat je denkt dat Jenkinson ons weer eens in de maling neemt en alles zelf heeft ingespeeld. Maar vanavond geloven we het opeens.
Want goedenavond, wat is dit een strak optreden. Leuk hoor, die twaalfkoppige Artez-act net op het Boog-podium, maar Shobaleader One is even een andere divisie. Bij aftrap 'Coopers World' dansen de vingers van Jenkinson al over zijn zes-snarige basgitaar. Even verderop zit drummer Company Laser boven de 300 bpm tijdens het opgevoerde 'Squarepusher Theme'. Bonuspunten ook voor het kraakheldere geluid hier op het Arc-podium, wat in de open lucht en met de rumoerige stadsgeluiden beslist geen zekerheid is.