“Een flesje bier met links en een sigaar met rechts. En een mooie deerne op de knie.” Normaal is in veertig jaar tijd blijkbaar weinig veranderd. De Achterhoekse rockers nemen afscheid van de bühne en doen dat in stijl. De weide voor het hoofdpodium staat stampvol met høkers en dat voor de vroege zondagmiddag. “Zijn er nog een paar verdwaalde boeren op het veld?”, vraagt Bennie Jolink. Een massaal ‘ja’ stijgt op. ‘Buizen Beernd’ en zijn maten trakteren het trouwe publiek voor de laatste keer op een greatest hits-show. Het refrein van ‘Net als gisteren’ wordt meegezongen alsof het gisteren was. Ook ‘Kiek oe an’ wordt uit volle borst meegeblèrd. “Hiekikowokan, hiekikowokan. Hiekikowokan, hiekikowokan.” Maar er is ook tijd voor serieuze zaken. Bennie houdt een pleidooi voor de boeren. “Die zijn langzaam uit de crisis gekropen. Maar ze hebben het nog steeds niet makkelijk.” Voor hen speelt hij ‘Achter Wolken.’ Daar schijnt de zon. Een mooie opsteker. Ook geeft Normaal een rondje. “We doen dat voor de laatste keer na veertig jaar.” Met ‘Pien in de kop’, dat wel. Tante Rikie wordt ook in het zonnetje gezet. De Koningin van de Zwarte Cross komt het podium op. “Zwarte Crossers, hebben jullie er zin in?” “Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa.” De afscheidsshow gaat vrolijk verder. De “allerbeste sport ter wereld” (motorcross) mag ook niet in het repertoire ontbreken. “Ohio-o, ohio-o.” Via ‘Hendrik Haverkamp’ (singing la-la-lalala, lalala-lalalala) komt het eind van het tijdperk Normaal in zicht. Maar een aantal evergreens ontbreekt nog. “Vrouw Haverkamp, vrouw Haverkamp, wat heb je grote t**ten.” Wie kent het internationale høkersvolkslied niet. Met ‘Deurdonderen’ en ‘Oerendhard’ eindigt Normaal zoals het in 1975 is begonnen. (Harold Broedelet)

Het is geen makkelijke taak om na misschien wel een van de laatste optredens van dé Achterhoekse band Normaal ooit het publiek voor je te winnen. Het veld voor het hoofdpodium is dan ook een heel stuk minder gevuld dan een uur eerder. Toch heeft het negenkoppige Amsterdam gezelschap er zin in. Als er vrijwel meteen een aantal biertjes richting de band worden gegooid, worden deze ontvangen met een glimlach op het gezicht, in ieder geval bij trombonist Ko Zandvliet. Hij is ook degene die het publiek met de stem opzweept, want verder is de muziek van Jungle By Night volledig instrumentaal. Naast het koper van trombone, tenorsax en trompet, wordt er basgitaar, gitaar en orgel gespeeld en uiteraard veel percussie met conga, djembé en drums. En eigenlijk begint het overwegend jonge publiek meteen te dansen op hun mix van afrobeat, Ethio-jazz, funk, dub en rock. Hun door de cumbia beïnvloede nieuwe single `El Miraglo’ heeft inmiddels een prominent plek in de set, maar hoogtepunt vanmiddag is toch de door het publiek gecreëerde wall of love, waarbij uitbundig wordt gedanst en met bier wordt gegooid. (Erik Damen)

Deze Nederlandse 5-mans-formatie is een zogenaamd ‘live mash-up collective’. Een redelijk nieuw concept in het covercircuit. Ze worden de 'Masters of the Mash-up' genoemd. Ze mixen en mashen live in hoog tempo bekende nummers in soms verrassende combinaties. Van het nummer ‘Wonderwall’ van Oasis met het nummer ‘Paranoid’ van Black Sabbath tot ‘Rock me Amadeus’ met ‘Freestyler’. Je kan je afvragen of zo’n mash-up coverband geschikt is voor het hoofdpodium op de Zwarte Cross. Het publiek blèrt lekker mee met de bekende hits die voorbijkomen. Wat dat betreft misschien toch ook wel een begrijpelijke keuze. (Gino van Zolingen)

Deze indierockband uit Brighton, Engeland, gaat al een tijdje mee. Het is alweer negen jaar geleden dat hun eerste album Inside in / Inside out uitkwam. Nu zijn de jongens van The Kooks van een stel pubers veranderd in volwassen mannen. Het laatste album Listen werd vorig jaar uitgebracht. Verschillende hits passeren de revue, waaronder ‘Sway’, ‘Always Where I Need To Be’ en ‘Do You Wanna’. Het nummer ‘She Moves In Her Own Way’ werkt ook nog steeds goed op het publiek. ‘See Me Now’ wordt door frontman Luke Pritchard eerst klein gebracht op piano en mooi opgepikt en uitgebouwd door de overige bandleden. Voor het publiek blijven de nummers van The Kooks nog steeds aanstekelijk. (Gino van Zolingen)

Net als bij Normaal eerder op de dag staat het bij Jovink afgeladen vol bij het hoofdpodium: het is tijd voor ‘Brommers kieken’ met de mannen van Jovink (en de Voederbietels). Het is de afsluitende act van het programma van de Zwarte Cross en alle boeren met bier hebben zich verzameld. Kom je niet uit de buurt, dan is het schier onmogelijk alle teksten te verstaan. Het inmiddels behoorlijk beschonken publiek kan ook geen duidelijkheid meer verschaffen: het feest is los, en klassiekers zoals ‘Brommers Kieken’, ‘Luie Flikker’ en ‘Nooit meer noar Ikea’ worden uit volle borst meegezongen door’t veld. Zanger van de nu opgeheven Backcorner Boogie Band Erik Neimeijer komt ook nog een lekker stukkie meezingen. Waarschijnlijk konden Hendrik Jan Lovink en hij niet genoeg krijgen van het samen optreden dit weekeinde. Hoogtepunt van het optreden is het moment wanneer Tante Rikie traditiegetrouw het podium op wordt geroepen en ‘Hoofd, Schouders, Knie en Teen’ en ‘Mexico’ komt zingen. Ruim 20.000 man publiek staat voor het podium mee te bewegen op de knettervalse klanken als ’t goede mens volledig tegen het ritme van de band inzingt, want “Tante Rikie bepaalt het tempo”. Het is geen vernieuwend concert, het is wel ontzettend vermakelijk. Goede tradities moet je niet veranderen. Na de laatste akkoorden barst het vuurwerk bij daglicht los en is het schluss: de Zwarte Cross zit erop. (Matthijs Quaijtaal)