#valkhof15: het grote vrijdag-blog

Met Shaemless, Ben Miller Band, Euro Rock en The Deaf

tekst: Heyta Melssen, Nick Vermeer, Edwin De Corti| foto's: Marcel Rommens, Matthijs Mekking, ,

Met zoveel interessante acts op het Valkhof Festival is het voor de 3voor12 Gelderland-redactie niet te belopen om iedereen een eigen artikel te geven. Maar we willen natuurlijk wel zoveel mogelijk acts behandelen en daarvoor hebben we dit Valkhof Festival-blog, waarin we verslag doen van alle acts.

Euro Rock, Boog, 18.45 uur

De laatste festivaldag wordt geopend door Euro Rock, een Europees samenwerkingsproject waarbij vijf jonge bands een week lang bij elkaar worden gezet om samen muziek te maken en nieuwe nummers te schrijven in wisselende combinaties. De bedoeling is dat de jongeren, tijdens het muziek maken, ontdekken dat er meer overeenkomsten dan verschillen zijn tussen de diverse Europese landen en zo komen tot een beter begrip van en binnen Europa met als uiteindelijke idealistische doel: geen oorlog meer. 
 
Dit jaar deed vanuit Nederland het Gelderse Medicine Maze mee,  de winnaar van de Rock 'n' Roll Jonkies 2014 en hier al bekend van Kids 'n' Billies. Zij werkten in dit project samen met Battery Hens (UK), Rained (RU), No Thank You (FR) en Käpt'n Moby (DE). Het resultaat wordt gepresenteerd op festivals in de diverse gastlanden, en dat resultaat mocht er best wezen. Een vijftal gelegenheidsbands, samengesteld uit muzikanten vanuit de verschillende landen, bracht een fraaie mix ten gehore van garage, stoner, roots en een vleugje 'ouderwetse' hardrock met snerpende gitaren. De samenwerking verliep prima, de jongens (typisch, allemaal jongens, waar blijven de meiden in dit project?) zijn goed op elkaar ingespeeld. Ze maken leuk contact met elkaar en met het publiek en waren toch serieus bezig. Een vrolijk begin van het einde van een week vol muziek. (Heyta Melssen)

 

The Deaf, Arc, 23.15

Frans 'Spike' van Soest trad met zijn beide bands Di-rect en The Deaf al eerder op tijdens de vierdaagsefeesten, maar nog nooit stond hij op het Valkhof Festival. Dit jaar is The Deaf zelfs de afsluiter en dat lijkt Spike prima te bevallen. Wat je verder ook van hem vindt, het is en blijft een entertainer pur sang. Hoewel het tijdens het eerste nummer ‘Go Lose Yourself’ al flink begint te regenen, blijft het druk voor de Arc. Spike en toetsenist Midnight Mau stuiteren over het podium en binnen de kortste keren ontstaat er een moshpit. Even later wordt er volop gecrowdsurfd en doet het publiek op verzoek van Spike een wall of death, waarbij de linkerkant en de rechterkant van het publiek op elkaar inrennen. 

Muzikaal gezien maakt The Deaf vrij rechttoe-rechtaan garagerock. Sterke, energieke punkpopliedjes zoals de singles '1973' en 'Coming Down That Road'. Nergens vernieuwend, maar de uitvoering is perfect. Ook al zijn er in het achtjarige bestaan nog maar twee platen verschenen, The Deaf is méér dan het hobbyproject van Spike. Het enthousiasme spat er vanaf en lijkt oprecht, en dat terwijl de band eerder op de dag nog heeft opgetreden op Rock Olmen in België. Spike zoekt veelvuldig contact met het publiek en maakt flauwe grapjes over zijn bassiste Miss Fuzz. Een opmerkelijk moment volgt nog wanneer Spike een biertje uitdeelt aan het publiek. Even later klimt er een man op het podium die de rest van het sixpack grijpt en vervolgens hardhandig de planken wordt afgewerkt terwijl de band stoïcijns doorspeelt. 

The Deaf geeft een sterk optreden en omdat er zowel op als voor het podium vanalles gebeurt, is het vooral ook erg vermakelijk. The Deaf is een terechte afsluiter van het Valkhof Festival, al mag Spike best wat vaker zijn mond houden. Dan had er wellicht een langere toegift in gezeten. (Edwin De Corti)

Shaemless, Boog, 20.45

Shaemless is distortion, distortion en nog eens distortion. Deze sound in combinatie met moddervette riffs en weinig klinkende zang omvat de formule van deze vierkoppige band, die zich overigens winnaar van de Roos van Nijmegen mag noemen. Alhoewel ze begonnen met drie (kleine) heren, hebben ze de breedgebekte bassiste Tayla van Ingen bij de familie getrokken. Ze heeft niet de beste skills, maar is wel een reden om van Shaemless te gaan houden. Met haar jolige performance houdt ze de muziek laag bij de grond en verkleint ze de kloof tussen podium en publiek. Het is dus nog niet waar het moet zijn bij Shaemless.
 
Hoewel je het de jonkies gunt, is ‘sloppy’ niet meer het juiste woord. Ze laten aardig wat steken vallen en de energie die je hoopt te zien bij het explosief opzwepende geluid blijft tot aan de laatste twee nummers uit. De potentie is er echter wel. Zodra de Nijmeegse rockpuppy’s de teugels iets strakker trekken kunnen de kinderschoenen in de prullenbak worden gebonjourd en krijgt het publiek de kans hun gekrulde lippen te veranderen in ontblote tanden. Misschien dat een plaat al een duwtje in de goede richting zou zijn, want na de finale van Roos van Nijmegen in januari, het voorprogramma van De Dijk in mei en het Valkhof Festival vandaag, mag dat wel. (Nick Vermeer)
 

Ben Miller Band, Arc, 19.45