The Slow Show, Stevenskerk, dinsdag 21 juli 2015
The Slow Show op zijn plek in Stevenskerk
The National meets Crash Test Dummies
Er werd in de voorbeschouwende teksten al op gehamerd, maar Jan Douwe Kroeske herhaalde het nog maar eens in zijn aankondiging: The Slow Show zou zelf hebben aangegeven graag in de Stevenskerk te willen spelen. En hoewel ze aanvankelijk niet op de agenda stonden voor deze Zomerfeesten, betrad het zestal uit Manchester dankzij het uitvallen van Gavin James gisteravond dan toch het podium van de zonovergoten kerk.
Het concert
De act
Na twee ep's verscheen eerder dit jaar debuutalbum White Water. Daarop horen we nummers die vooral in de arrangementen vaak naar The National neigen (die geheel toevallig een nummer 'Slow Show' op hun repertoire hebben staan): in de rustige songs door de trage gitaarlijntjes zorgvuldig te laten echoën met piano en trompet, op andere momenten juist door de combinatie van punkige drumpartijen en de daarmee zo contrasterende melancholische zang. Die zang van Rob Goodwin is er één die niet iedereen zal trekken. Zeker wanneer hij van voorin zijn keel zingt krijgt de samengeknepen nep-bariton een nogal getruct effect (kennen we Crash Test Dummies nog?), maar de meer krachtige mompelzang haalt ook geregeld Stuart Staples (Tindersticks) in gedachten.
Het moment
Goed, zelfs als we al die aankondigingen hadden gemist kunnen we het wel van het podium aflezen: de sympathieke Engelsen genieten zichtbaar van de setting. Dat leidt onder meer tot een lange toegift, al zit de echte piek toch in het eerste half uur. Opener 'Long Way Home' zet de toon voor het optreden, maar het sacrale 'Dresden' is vanavond - ondanks dat het kerkkoor-intro van een bandje afkomstig is - het prijsnummer. Na onder meer fraaie uitvoeringen van 'Paint You Like a Rose' en 'God Only Knows' (nee, geen cover) is er nog een gek moment tegen het einde van de set, wanneer de tweede single 'Bloodline' door de combinatie van floortom en gitaar-lick onwillekeurig doet denken aan Dotan's 'Home'.
Het publiek
Al jaren luidt de regel in de Stevenskerk: de optredende artiest staat bij aanvang al met 3-0 voor. Totaal onvergelijkbaar met een festival of zaalshow weer, hoe het daverende applaus in de galmende akoestiek wordt versterkt. The Slow Show is vanavond geen uitzondering en ontvangt, onder een ietwat vreemde Kroeske-afkondiging ("afkomstig uit de stad van Oasis en Louis van Gaal!"), gelaten de bloemen en staande ovatie.
Het oordeel
Veel nummers van The Slow Show gaan niet volgens de klassieke couplet-refrein-opbouw uit de popmuziek. Vaker zijn het zorgvuldig opgebouwde en lang uitgesponnen werken, die pas ontladen wanneer de drummer of trompettist uit de melodie stapt en er een flinke slag of blaas op geeft. Overigens wel een euvel inherent aan dit slowcore-genre: nummers hoeven de spanning maar even kwijt te raken en saaiheid komt al om de hoek kijken. Daar staat tegenover dat de koptelefoonmuziek van The Slow Show op weinig plekken beter tot zijn recht komt dan in de kerk. Zeker met de galm op Goodwins stem wint de Tindersticks-vergelijking het vanavond van de Crash Test Dummies, iets wat we gezien de muzikale richting van de rest van de band de komende jaren ook graag terughoren in de studio. Sommige delen van dit optreden beloven alvast veel goeds.