Op het hoofdpodium speelt de meest excentrieke act van de Zwarte Cross. En nee daar zijn geen snoeiharde gitaren, blote konten en stunts voor nodig. Daarvoor neem je het Habsburgs Strauss Orkest. Want welk festival programmeert klassieke muziek op het grootste podium? Dat kan alleen hier. Bekende klassieke stukken komen voorbij, die iedereen (onbewust) kent. Ook speelt het orkest eigen werk. Onder leiding van de Achterhoekse baritonzanger Ernst Daniël Smid en charismatische dirigent Jeroen Weierink wordt de sfeer op een hoogtepunt gebracht. Bij een walz staan mensen voor het podium te dansen. Anderen wiegen mee op de maat. Er ontstaat een soort verbroedering in het publiek. Want of je nu wilt of niet, stilzitten lukt niet meer. Halverwege de set wordt het kleinkind van Smid mee het podium opgenomen. Dit brengt een lach op een ieders gezicht. Het kleine mannetje bewijst al net zo innemend te zijn als zijn opa. Het orkest is echter minimaal versterkt en daardoor alleen op de voorste regionen van het hoofdpodium te horen. Waar enerzijds een grote groep mensen bereikt kan worden, gaat anderzijds de pracht van de muziek deels verloren.
#zc13: Wijnroute zondag: gevarieerde proeverij
Uitspugen? Ho maar!
Begeef je in Nederlands beste wijnproeverij op het gebied van muziek. Een nipje hier, een nipje daar. Maar uitspugen, ho maar. Want er is een rijkdom aan prachtige exemplaren, waar je onmogelijk uit kunt kiezen. Een reis naar nieuwe volle smaken. Voor de fijnproever is er in deze route een breed scala aan muziek te vinden. Van warme bluestonen tot verfrissende folk. Met de voetjes van de vloer, een knisperend vuurtje en een lekker hapje. Wat wil een mens nog meer?
The Bayou werd vrijgemaakt voor Beans and Fatback, een band met een voorliefde voor muziek uit de zuidelijke Amerikaanse staten. Daarnaast laten ze zich beïnvloeden door Jack White (White Stripes) en Dan Auerbach (The Black Keys). De muzikanten spelen in no-time de tent plat: iedereen klapt en danst mee. De ritmische klank van de band wordt ondersteund door maar liefst twee drummers en twee toetsenisten. De solo’s worden voornamelijk gedragen door een ontzettend begaafde gitarist, genaamd Paul Willemsen. Hoe saai zijn naam ook klinkt, des te spannender is wat hij laat horen op zijn gitaar. Ook zanger Onno Smit kan er wat van. Hij heeft een mooie warme stem die hij op diverse manieren weet te gebruiken. Hij zingt zowel kleine, intieme liedjes als het hardere werk. De heren van Beans and Fatback dwingen het publiek te smeken om een toegift. Die komt er dan ook, in de vorm van een meerstemmig nummer. Ze spelen er nog een nummer achteraan dat heel duidelijk de invloeden van White en Auerbach vertoont. Met een uitgestelde climax komt aan al het moois een eind.
De zondag is een goedbezochte dag op de Zwarte Cross. Dit is gedurende de hele dag te merken aan de toestroom aan festivalgangers in de Bayou. Tijdens het optreden van Moonyard staat er een hele groep voor het podium. De band speelt covers en ook eigen nummers, allemaal met een Southern tintje en roots in country en blues. De muzikanten stralen veel plezier uit en trekken daarin hun publiek mee. De muziek heeft een hoog feel good-gehalte. Rond het einde van het optreden benoemt de gitarist/zanger het optreden tot een hoogtepunt in hun muzikale carrière. De toeschouwers beantwoorden dit met een luid applaus.