Een groot aantal Zwarte Crossers is zondagochtend vroeg de tent uitgerold om Mister and Mississippi te bewonderen in de Bayou. De zachte klanken van de jonge band landen als een zachte gloed over het publiek. De bandleden, die elkaar ontmoet hebben op de Herman Brood Academie, laten iets moois zien. Ze spelen een variant van Daft Punk’s Get Lucky, geheel in eigen stijl met interessante tempowisselingen. Ze bakken zoete broodjes, blijkt uit het luide applaus na deze cover.
#zc13: Bierroute zondag: ook de veelvraat is een veelzijdig beestje
Toch overheerst 'idioot' met Kees van Hondt en Bloodhound Gang
Goudblond en lekker? Hebben we het over een blonde deerne, of over bier? Het antwoord is snel gevonden. Want met een rijke schuimkraag is er eigenlijk nog maar één antwoord. Bijna iedereen houdt van bier, en bier houdt van iedereen. Dat is dan ook het motto van deze karakteristieke dorstlesser, die ook prima bij de muziek van deze route past. Iedere Zwarte Cross-bezoeker is een kenner. Wie houdt er nu niet van een mooi staaltje muzikale versnaperingen onder het genot van een biertje?
Mister and Mississippi laat zien dat hun muziek niet alleen geschikt is voor de radio en dat de jonge muzikanten ook live iets te melden hebben. Opvallend is wel dat de bassist af en toe staat te springen alsof hij in een heavy metal band staat. Zijn blonde lokken vliegen op de maat van links naar rechts, terwijl hij springt alsof zijn leven er vanaf hangt. Het is altijd tricky wanneer zanglijnen lange tonen worden die het nummer dragen. Af en toe een kleine misstap, maar dat neemt niemand ze kwalijk. Er werd collectief meegedroomd: genieten geblazen voor de bezoekers van deze rising star. We gaan ongetwijfeld meer horen van dit talent.
Twee zussen en hun broer vormen de basis voor Kitty, Daisy and Lewis. De band beschikt daarnaast over een uitstekende (contra)bassiste. Deze dame zet een aardige lijn uit, samen met de groovy drumster. Het viertal is geprogrammeerd op het doofdpodium en mag in het zonnetje de Zwarte Cross-bezoekers verrassen. Er wordt onderling regelmatig gewisseld van instrumenten. Wanneer Lewis zingt en gitaarspeelt heeft de muziek vooral een rockabillytintje. Bij zang van de dames neigt de muziek meer naar blues uit de jaren vijftig. Ondanks de opzwepende ritmes klinkt de muziek veelal hetzelfde. Helaas is het minder verrassend dan gehoopt en blijft de enorme festivalweide grotendeels leeg. Volgend jaar in de Theaterweide?
Het is afgeladen vol wanneer Bloodhound Gang begint te spelen op het hoofdpodium. Wie kent ze niet van nummers zoals The Bad Touch of The Roof Is On Fire. Niet zo heel verwonderlijk dat er dan ook luidkeels wordt meegezongen. Wanneer iemand een biertje het podium op gooit, vraagt de zanger zich verstrooid af hoe je nu een biertje zo kan verspillen. De bassist reageert daarop dat het juist geen verspilling is, en daarna wordt het publiek aangemoedigd om de band met bier te bekogelen. Dat laat een Zwarte Crosser zich geen twee keer zeggen. In no time vliegt het bier ze om de oren. De Amerikanen blijken niet alleen op het gebied van tekst schrijven over humor te beschikken, ook in hun performance komt dit naar voren. Als tegenprestatie wordt het publiek overladen met flesjes Nozem Oil. De lege flesjes mogen teruggegooid worden naar de bassist, die hier speciaal voor apart wordt gezet aan de rechterzijde van het podium. De band lijkt zich kostelijk te vermaken en het publiek eveneens.
Het is inmiddels vaste prik op de grote festivals: hossen bij Kees van Hondt. Maar niet zoals je gewend bent, want hier worden standaard de grootste opblaasbare attributen de lucht in gegooid. Denk niet alleen aan ballen, maar ook aan krokodillen, orka’s en jawel: opblaasbare bootjes waarin gecrowdsurft wordt over het publiek. Kees van Hondt staat synoniem voor nog één keer losgaan, nog één keer hossen alsof je leven er vanaf hangt, en dat allemaal onder het genot van muziek waar geen pijl op te trekken is. De bezoekers van de Zwarte Cross trekken dan ook massaal naar de Megatent, om te springen tot je kuiten er mee ophouden en te lallen tot je stem er tabak van heeft. Een geslaagde afsluiter.