Het is klokslag half één als Mattanja Joy Bradley het podium beklimt. Enkele mensen staan nog voor het hoofdpodium, maar de meesten zoeken beschutting voor de regen en het onweer. De zangeres draagt een rood zomerjurkje en brengt met haar band country popliedjes ten gehore. Weer of geen weer, de band speelt vrolijk verder. Op het podium lijkt de zon dus nog te schijnen. Het stemgeluid van Bradley klinkt zuiver, en zij heeft een licht Amerikaanse knauw in haar uitspraak. Er wordt ook nog een cover van The Opposites gespeeld. De liedjes hebben pakkende ritmes, dus wordt er her een der een regendansje gedaan. De stemming zit er dan ook al vroeg in op deze zaterdagmiddag.
#zc13: Bierroute zaterdag: Go Back To The Zoo verrast niet
Backcorner Boogie Band geeft voorproefje nieuw album
Goudblond en lekker? Hebben we het over een blonde deerne, of over bier? Het antwoord is snel gevonden. Want met een rijke schuimkraag is er eigenlijk nog maar één antwoord. Bijna iedereen houdt van bier, en bier houdt van iedereen. Dat is dan ook het motto van deze karakteristieke dorstlesser, die ook prima bij de muziek van deze route past. Iedere Zwarte Cross-bezoeker is een kenner. Een goed staaltje muzikale versnaperingen onder het genot van een biertje.
Kate Nash is bezopen! Just kiddin’! Alhoewel, haar show in de pas zojuist ontstoken zon is dat wel. Kate weet echter precies waar ze mee bezig is. Het Engelse popidool verrast vandaag vriend en vijand met een dampende rockshow. Wat is Kate wel? ‘Een schaars gekleed Engels feestbeest’ lijkt het beste antwoord op die vraag. Met haar volledige deernelijke bezetting knalt ze nog in de ogen wrijvende crossers uit hun kisten. De vraag is wie er vanmiddag meer geniet, het publiek of Kate zelf.
Tijdens haar show worden voor het podium buikschuivers door de verse modder ingezet, hetgeen haar de slappe lach bezorgt. Vrolijk duikt ze het publiek in om te dansen met de boeren. ”Dance! You fucking pussies!” lacht ze. Daarna kan de Engelse niets meer fout doen en zingt ze uit volle rockchickbreast haar grootste hit Foundations. Alles wordt gebracht met een flinke dosis rock-'n-roll van haar wervelende girlband. Gezien de capriolen die Kate Nash uithaalt, zou je als roadie dubbel betaald moeten krijgen. Constant zie je de roadies opletten wat ze nu weer gaat doen, zeker als Kate roept dat meiden muziek moeten gaan maken: ”We have to see more girls who don’t give a fuck!” en ze nodigt alle vrouwen uit op het podium. De Britse heeft een onvergetelijke tijd op het podium, in het publiek en met het publiek op het podium en maakt vandaag duizenden nieuwe vrienden met een zinderende rockshow waar jong en oud van geniet.
De heren van Jovink zijn tijdens het weekend naast het organiseren van het festival ook nog druk met talloze muzikale projecten. Vooral gitarist Hendrik Jan Lovink heeft genoeg te doen: maar liefst negen keer bestijgt hij een podium. Deze zaterdagavond doet hij dat met de Backcorner Boogie Band. Na Jovink zocht hij snel weer een paar muzikanten bij elkaar om eens wat anders te doen. Dit werd een bonte verzameling wat betreft instrumenten, stijlen en afkomst van de spelers. Volk trekt het genoeg. De Bayou is afgeladen vol als de band de eerste noten laat klinken. Naast de vertrouwde nummers van hun inmiddels anderhalf jaar oude debuutalbum geven ze ook een goed voorproefje van hun in het najaar te verschijnen album. De clichés zijn er af en de ware kwaliteit en diepgang komen naar boven. Ook is er ruimte voor wat luchtigers: vrijdagochtend kregen ze op 3FM bij Giel Beelen al de opdracht om een nummer te coveren. En niet zomaar één... Ze weten This Is What It Feels Like van Armin van Buuren om te toveren tot een meer dan degelijke reggae-cover. Het geloofwaardig zingen van een reggaenummer is lang niet voor iedereen weggelegd, maar de veelzijdige stem van Erik Neimeijer is precies zoals het hoort. De kracht van het nummer is over de hele weide te merken. Voor het eerst tijdens het optreden gaat het echt los!
Een van de grotere namen die de organisatie van de Zwarte Cross heeft weten te strikken is Go Back To The Zoo. Deze muzikanten hebben zonder twijfel een groot oeuvre als het om hitgevoelige songs gaat. Die zijn dan ook een prominent onderdeel van de show. De refreinen van met name eerste plaat Benny Blisto worden veelvuldig meegezongen. Toch krijgt de Nijmeegse band het publiek niet van de grond. Het optreden bleef beperkt tot iets wat vooraf gedroomd kon worden: echte verassingen bleven uit.
“We hebben een tijdje niet opgetreden, en daarom is het ontzettend gaaf om hier te staan”, zegt zanger Cas Hieltjes. Jammer genoeg is dat te merken, want het blijft erg tam voor een band wiens teksten we allemaal kennen. Ook in de solo's laat de band veel liggen. Zonde. Het optreden is voor de heren een prachtige gelegenheid om hun (niet onaardige) tweede plaat te demonstreren. Maar daarin laten ze vooral qua performance toch onnodig wat liggen.