Soms neigen de teksten hierdoor naar een soort neerlandistiek, die eigenlijk niet goed past bij een popplaat. Als de band hierin het evenwicht weet te bewaren, levert dat echter prettige teksten op. Dat evenwicht komt vooral tot uiting in een nummer als Foto. Muzikaal bevindt de band zich ergens tussen Marco Borsato en Dream Theater.

Dit brede kader, ingelijst in een strakke productie, zorgt ervoor dat de nummers gevarieerd zijn en onverwachte paden inslaan. De brand gebruikt samples en effecten om in combinatie met de teksten een bepaalde sfeer neer te zetten. Dit progressieve sfeertje, in combinatie met Nederlandse teksten, is op zich bijzonder. Minder geslaagd is manier waarop de band in zijn teksten en artwork een nogal clichématig beeld neerzet van een groep gedesillusioneerde mannen.

De band heeft een hoop te vertellen aan de wereld, maar verpakt dat zo dat niet alles even geloofwaardig overkomt. Wellicht was het beter geweest als de band de muziek voor zich had laten spreken, en dit minder had doorgevoerd in het artwork en in de persberichten. Nu is er een verwachting ontstaan die Zylver met hun album Van Verre niet kan inlossen.