Een kwartier later dan gepland, begint de eerste band van vanavond: Ermanos. De zaal is slechts voor een kwart gevuld. Dit is erg jammer als jong talent een podium krijgt en de entree nota bene gratis is. De naam van het folktrio is Spaans voor broers. De muziek van Ermanos wordt echter niet altijd even gebroederlijk gespeeld. Hoewel ze de melancholische sfeer goed neerzetten, zitten er nog haken en ogen aan het spel van de twee gitaristen en hun cellist. Uithalen van de leadzanger doen dikwijls geforceerd aan. Hij knijpt soms zo erg met zijn stembanden dat de folky zeurstem verandert in een ultieme poging de succesvolle folkzangers van het laatste decennium te imiteren. De toevoeging van een cellist geeft het collectief een extra dimensie, maar wordt nog niet optimaal uitgebuit. Als deze drie jongemannen wat meer spanningselementen weten te leggen in hun muziek en de focus verleggen van ‘folk doen’ naar ‘wat wij doen’, dan zit er ondanks dit negatief geladen stukje, wel degelijk potentie in Ermanos.

A Silent Speech heeft de paradox al in de naam opgesloten als het nog moet beginnen met spelen. Ze maken volgens andermans zeggen alternatieve poprock, een horizonbreed begrip. Ook deze band maakt gebruik van een strijkinstrument. Ditmaal de altviool. Het publiek krijgt mooie popliedjes voorgeschoteld en de band varieert treurige liefdesballades met vrolijke uptempo songs. Dit viertal weet, vooral door de fijne ritmes en hun frisse geluid, te fascineren. Toch zijn er een aantal facetten nog niet helemaal in orde. De zanger heeft moeite met hoge zanglijnen en de viool speelt bijna het hele optreden mee als soort van backing vocals. Deze structuur maakt de muziek naar verloop van tijd minder interessant. Als de band de viool fragmentarischer en dus effectiever in zou zetten, dan kan dit zorgen voor een ware revelatie in plaats van een naar de achtergrond verdwijnend instrument te worden. Een paar zanglesjes zouden de leadzanger erg kunnen helpen bij de hoge noten. Met een paar aanpassingen zou A Silent Speech wel eens uit kunnen groeien tot een verfrissende live-act die in de buurt komt van Racoon.

De jongens van The Low Tide staan in de finale van de Roos van Nijmegen, maar moeten zich bij Kaf en Koren nog bewijzen. Brutaal soundchecken de heren nog even voor hun optreden. De band lijkt erg zelfverzekerd vanavond en het begin is dan ook magistraal. Er wordt een compositie gespeeld waarop de drums invallen na de tel, waardoor de maat verschuift. Een knap staaltje van de zichtbaar op elkaar ingespeelde band. Helaas geeft het Nijmeegse gezelschap het sterke begin niet echt een vervolg. De band speelt als een kabbelend beekje waar af en toe een rotsje de stroom ietsje versnelt. Waar de muziek soms doet denken aan de Deense band Kashmir, laten de heren het na uit te pakken en blijven ze over het algemeen in rustig vaarwater. Het geluid in het Cultuurcafé mag dan niet optimaal zijn, de band heeft ruim de tijd gehad om te soundchecken. Hoewel The Low Tide kwalitatief gezien waarschijnlijk de beste band van de avond is, zet het die kwaliteit niet om in een fantastisch concert, maar klinkt het geheel wat ongeïnspireerd.