Gelderse bands succesvol op RosRock

Dag twee van het Rossumse appelboomgaardfestival

Lieve Geelen ,

Na een geslaagde zaterdag van RosRock in het Gelderse Rossum, met toffe bands en veel zon, ging het feestje in de achtertuin van boer Adriaan vrolijk door op zondag. Dit jaar was er voor het eerst een tweede podium, te weten de veranda waar het festival twintig jaar geleden begon: Lokaal Kabaal, met vier acts uit de regio.

Bob Charles is opener op het grote podium. Fijne bluesrock die het publiek, nog brak van het feest de avond ervoor, opwarmt. Ze bouwen de set rustig op met hier en daar wat covers, zoals Moonage Daydream en Helter Skelter.

Direct hierna staat op de veranda Marie klaar om te spelen. Samen met haar broer op drums start ze met klassieker Ring of Fire. Onzeker kijkt ze af en toe om. Het tweede nummer heeft ze zelf geschreven. Haar mooie, breekbare stem klinkt nu zelfverzekerder. De rest van de set bestaat ook uit covers, maar het publiek staat geboeid te kijken en klapt na afloop enthousiast.
 
Terug naar het grote podium, waar Ten Page Pilot hun opwachting maken. Ze maken stevige stonerrock, maar het publiek lijkt nog niet wakker genoeg om het te waarderen. Hun set duurt drie kwartier, maar door het slechte geluid - de gitaar is amper te horen - lijkt het een eeuwigheid te duren.
 
Bright Fiction is een band uit de Bommelerwaard. Hun muziek is een mengeling van postrock, poprock en indie. Het is een jonge band en dat is duidelijk te zien. Ze staan onzeker en gespannen op het podium, maar spelen erg strak. Als de voorste rij toeschouwers begint mee te klappen, verschijnen er voorzichtige glimlachjes bij de bandleden. Deze band zal nog veel moeten spelen om het zelfvertrouwen te krijgen, maar heeft zeker talent.
 
Dan is het de beurt aan de Portugese band Murdering Tripping Blues. Een perfecte band voor een festival als RosRock: hard, vuig en veel distortion op de gitaar. De stevige bluesrock wordt enthousiast gebracht door de band en het publiek is al even enthousiast. Mallory Left Eye’s vrouwelijke stem is een welkome afwisseling met de rauwe stem van zanger Henry Leone Johnson.
 
Na al het gitaargeweld is Daisy een rustige opvulling. De gemiddelde leeftijd van deze mannen ligt hoger dan die van de andere bands op Lokaal Kabaal. Dat is terug te horen in hun muziek: ze klinken als ervaren muzikanten.
 

Ondertussen verzamelt zich veel publiek voor het grote podium. Honningbarna is duidelijk één van de favorieten. Na de intro gaat de band vanaf de eerste seconde los, en niet veel later het publiek ook. De eerste en enige overtuigende pit van de tweede dag van RosRock is een feit. De jonge mannen maken stevige punk, in combinatie met een cello. De zanger ziet eruit als een brave schooljongen, maar mishandelt zijn instrument zodanig dat de haren van de strijkstok erbij hangen. Tenzij je vloeiend Noors spreekt en geoefend bent in het luisteren naar schreeuwende vocalen, versta je geen woord van de songteksten. Dat doet echter niks af aan de overtuigingskracht, je ziet en voelt de boosheid. Desondanks geniet de band zichtbaar, evenals het publiek. Honningbarna is het hoogtepunt van deze zondag.

Met piepende oren en nagenietend van de vorige band, verplaatsen we ons voor de laatste keer naar de veranda. The Elverines worden aangekondigd. De band zet zelfverzekerd in. Ze maken gezellige rock, wat de festivalsfeer bij het publiek verhoogd. Hun nummers zijn origineel en catchy. De mannen zijn goed op elkaar ingespeeld en genieten zichtbaar van het samen muziek maken. Tegen het einde van hun set begint het zachtjes te regenen. Dat mag de pret niet drukken en het publiek verzamelt zich onder het afdak, vlak voor het podium. Na het laatste nummer roept het publiek om meer en komt er nog een toegift. Het hemelwater komt nu rijkelijk naar beneden en het wordt nóg drukker voor het podium. De band mag van het publiek en de organisatie zelfs nog een tweede toegift geven en maakt hier gretig gebruik van. The Elverines is een band waar we nog veel van gaan, en vooral willen horen.

Afsluiter van het festival zijn The Turbo A.C.’s uit Amerika. Ze maken een mix van rock-‘n-roll en punkrock en brengen die vol overtuiging. Het publiek lijkt echter minder overtuigd. Met het laatste biertje in de hand staan ze rustig te kijken en een enkeling bobt wat mee met z’n hoofd. The Turbo A.C.’s zijn weliswaar een prima festivalband, maar geen geschikte afsluiter van dit festival.