Tijdens de wekelijkse vrijdagavond-live-programmering van de NDRGRND is het eindelijk weer eens tijd voor een avondje heavy rock van eigen ‘bojum’. Stonerfront Nijmegen zoekt het in het repetitieve en Dead Man’s Curse in het liedje. Over beiden valt nog wel wat te mitsen en maren, maar overtuigen doen ze, op hun eigen manier, allebei.

Nijmegen en omgeving heeft een goed muziekklimaat. Bands en artiesten krijgen er alle tijd om te rijpen, er zijn mogelijkheden en liefhebbers te over. Zo nu en dan weet er een act door te stoten naar grotere bekendheid dan het bandjescircuit. Voor de één is dat het doel (bekend of bekender worden), de ander neemt genoeg met de aandacht in de marge. Uiteindelijk is er één doel dat allen verbindt en dat is het lekker samen musiceren, genieten van wat je doet.

Het is de kunst om niet teveel na te denken over hoe het allemaal zou moeten volgens de wetten en regeltjes, al dan niet opgesteld door de zogenaamde muziekpolitie. Laat deze los en doe waar je zin in hebt. Of dat nou vernieuwend en origineel is of niet, dat moet geen bal uitmaken. Treed buiten je eigen (vaak zelf gecreëerde) hokje en vooronderstelde massameningen. Kwaliteit komt uiteindelijk vanzelf bovendrijven. Maak muziek!

Stonerfront Nijmegen heeft niet de intentie om een act van stadionformaat te worden. Dat zal ook niet mogelijk zijn bij de muziek die het trio fabriceert. Het grote publiek vreet geen ellenlange jam-matige stonerrock zonder zanger. Het plezier van dit drietal is daar echter geen greintje minder om. De Nijmegenaren willen grooven en op je gestel inwerken met hun repetitieve en redelijk primitieve oerrock. De nummers, met bijzonder weinig franje, stuiven lekker door, maar missen mogelijk wat krentjes in de pap om je echt stevig bij de kladden te pakken. Het trio rockliefhebbers citeert er lustig op los uit de bijbel der stonerrock. Misschien zit ‘m daar net de kneep; Stonerfront Nijmegen mag best ietsje minder krampachtig vasthouden aan het vooropgestelde doel om exact die kleine voetnoot uit de muziekgeschiedenis volledig uit te melken. Het is een prachtige niche, maar oh zo klein. Er is meer, exploreer dat ook eens, fijne muziekvrinden. Dat werkt mogelijk inspirerend en kan het nog meer te genieten maken voor jezelf en publiek!

Dead Man’s Curse, daarentegen, is wel stadionbusiness. Maar dan wel van een jaartje of vijftien geleden. Het viertal Noord-Limburgers, met een stevige Nijmeegse vinger in de culinaire pap, werd niet voor niks als support voor onder andere Korn en Motörhead geprogrammeerd. En dat terwijl het clubje heren pas een jaartje samen musiceert. Dead Man’s Curse is zeker niet de band vernieuwing, maar juist wel van het lekker spelen en voortborduren op wat er zoal aan moois gefabriceerd is in de loop der jaren. Waarom zelf het wiel uitvinden, als dat ding al eeuwenlang prima dienst doet?! De heren doen dat met zeer veel spelplezier in en duidelijke kunde van het gebodene. Niet teveel fratsen, gewoon keihard rocken totdat je er bij neer valt. Helaas werkt het totaalgeluid niet bepaald mee in deze goede bedoelingen, maar dat lijkt de heren niet te deren. Een show is een feest en dat moet worden gevierd. Dead Man’s Curse geeft een goed en hard visitekaartje af en dat doet de hoop reizen dat ze dat nog veel vaker mag zal gaan doen elders in den lande. Keep an eye on these guys!

Zo zie je maar, doen waar je zin in hebt levert het beste resultaat op. En een mooie avond vol fijne en dikke vette rockmuziek!