Wageningen, stad der bevrijding. Vandaag met zo'n 130.000 bezoekers is de stad locatie voor een van de grootste bevrijdingsfestivals in Nederland. Een dag waarin de binnenstad als festivalterrein volledig op z'n kop staat en op elke straathoek muziek klinkt. Het was even zoeken, maar naast de vele volkszangers en reggae-coverbands, zijn er toch een aantal kwalitatieve krenten in de pap te ontdekken.

Om te beginnen staat daar zowaar een kersverse Hollandse Nieuwe te spelen. De hardrock-formatie Vanderbuyst bewijst op het podium van Kabaal am Gemaal hoe goed 'fout' kan zijn; een beetje kitsch, maar wel heel lekker. Het geluid van deze drie langharige heren doet herinneren aan bands als Van Halen en ZZ Top, zonder per se ouderwets te klinken. En dit heeft succes, want het publiek gaat direct mee in de bombastische en spectaculaire show. Het optreden schuurt en dondert, en is voor je het weet na een half uur alweer over.

Voor de gelegenheid treedt de indierock-band The Cosmic Carnival uit Rotterdam op met de Marokkaanse zanger/muzikant Farid Mayara. Een verrassende en veelbelovende samenwerking die helaas maar ten dele uit de verf komt. De set is weliswaar afwisselend, door de variatie tussen nummers van The Cosmic Carnival die zonder Farid worden gespeeld, en nummers die meer naar jams neigen, mét Farid erbij. Maar deze grote afwisseling is meteen ook het grote nadeel, doordat het geheel de vaart uit het optreden haalt. Na een aantal sterke momenten zakt het vaak helemaal in en verliest het publiek de aandacht. Bovendien heeft het publiek zin om te dansen, en wordt daarin te vaak teleurgesteld. En dat terwijl The Cosmic Carnival muzikaal en strak speelt, en hun songs pakkend genoeg zijn. Daarnaast valt de geweldige stem van Farid Mayara op, die kraakhelder en met groot bereik de show steelt. Pas tegen het einde van het optreden lijkt de band eindelijk op gang te komen en blijkt de combinatie met Farid te werken. Helaas zijn veel bezoekers dan al afgehaakt.

Vervolgens geeft de shoegaze-band Eins, Zwei Orchestra een oer-strakke show weg. Met een gloednieuw debuutalbum op zak, vol sterke songs die zowel de ware shoegazer als de gewone popliefhebber weten te boeien, belooft dit een van de meest interessante optredens van het festival te worden. En dat is het zeker, maar o wat is het geluid in de tent slecht afgesteld. Drums en bas overstemmen alles, waardoor van de tweestemmige zang en gelaagde gitaarpartijen weinig overblijft. Daarbij is de matig gevulde 'Speakers Stop'-tent voor deze kleurrijke band wel érg sober ingericht, wat bijdraagt aan een minder geslaagde show dan verwacht. Niettemin weten de bandleden van Eins, Zwei Orchestra meer dan te overtuigen. Hier staan stuk voor stuk heel goede muzikanten die prima weten waar hun kwaliteiten liggen. Wie daarbij extra in het oog springt is geluidskunstenaar Pim van de Werken die, als een 'crazy professor', de meest geweldige geluiden uit gitaar en keyboards weet te toveren. In een slordige drie kwartier worden de dynamische grenzen verkent van kleinschalige popliedjes tot hoge gitaarmuren, met een verbluffend noise-outro als kers op de taart. Het lukt Eins, Zwei Orchestra bovendien het publiek in hun show mee te krijgen. Een grote prestatie, gezien de omstandigheden.

De feestband Russkaja laat op het podium van de markt zien hoe ze het publiek kunnen bespelen. Met een saus van Russische volksmuziek spelen ze opzwepende polka/ska-rock, vol bombastische showelementen. Het publiek slikt de oppervlakkige muziek als koek, met als hoogtepunt een 'Tractor'-moshpit waarin velen enthousiast meerennen. Simpel maar doeltreffend. Hoewel de constant opzwepende vibe van de band is te bewonderen, is de show qua muzikaliteit en originaliteit weinig interessant.

Van oppervlakkigheid is geen sprake bij het optreden van Triggerfinger. Want wát toonden deze Antwerpse rockers zich een waardige afsluiter van het festival. Met een set van meer dan een uur weet de band van begin tot eind te boeien. Voor veel festivalbezoekers is het concert van Triggerfinger een hoogtepunt om naar uit te kijken, voor anderen wellicht een (her)ontdekking. Het smerige rockgeluid weet in elk geval flink wat nieuwe fans te maken. Dit is niet meer dan terecht, want de band lijkt vanavond uitstekend in vorm te zijn. Frontman en zanger Ruben Block schreeuwt, fluistert en gromt, en steelt de show met zijn gitaarsolo's. De fantastische drummer Mario Goossens lijkt te spelen alsof zijn leven ervan afhangt. Zijn spel is door en door strak en zijn opzwepende solo, ongeveer halverwege de set, zorgt voor een heropleving van de show. Helaas zorgt het wat zwaardere en langere nummer My Baby's Got a Gun ervoor dat mensen hun aandacht verliezen. Maar pakkende nummers als Soon en All This Dancin' Around maken dit meer dan goed en worden met luid applaus ontvangen. En dan blijkt ook hoe goed deze band echt is: slechts met z'n drieën kunnen deze heren een dynamisch en afwisselende show neerzetten, en kunnen ze iedere luisteraar bij de les houden. Het optreden is spannend, boeiend, en vooral gewoon erg goed. Vergelijkingen met die andere succesvolle driemans-rockformatie (Muse) zijn niet eens overdreven. Triggerfinger is een band van wereldformaat, en zelfs het Wageningse marktpodium lijkt vanavond te klein voor ze te zijn.