Eerder dit jaar viel het ene na het andere blog als een baksteen voor de quasi-retrosound van Dirty Beaches. Maar hoe wordt dat vertaald naar een live setting?
CONCERT
Dirty Beaches, Barbarossa Ruïne, maandag 18 juli 2011
MUZIEK
Dirty Beaches, een door hype omgeven eenmansproject van de Taiwanese Canadees Alex Zhang Hungtai, vult een niche die sinds de dagen van Suicide vooral stof aan het vangen was. Met een mix van vintage samples, desoriënterende riffs en donkere kinderlokker-croon klinkt album Badlands als een nostalgische, spookachtige trip naar een jaren vijftig die nooit echt heeft bestaan. Het luistert weg als een lofzang aan het gejaagde bestaan van een ‘man on the road’, met de vervreemdende muziek uit een slecht afgestelde AM-radio als enige compaan tijdens oneindige nachtelijke autoritten. Je ziet de openingscredits van David Lynch’s Lost Highway zo aan je voorbij rollen.
PLUS
Live weet hij de kracht van de plaat perfect naar boven te halen. Sterker nog, door het sterk geïmproviseerde karakter van zijn composities weet hij het desolate, ongrijpbare karakter ervan nog wat te versterken in een livesetting. Tussen de oneindige drones en de door vervormende filters getrokken gitaarriffs gaapt een gat waar het makkelijk – doch niet onaangenaam – in te verzuipen is. Een overweldigende ervaring.
MIN
De cynische observator zal wellicht opmerken dat het allemaal maar een trucje is wat Dirty Beaches laat zien. Dat 'ie gewoon wat oude, obscure samples van France Gall en Les Rallizes Denudes in een oneindige loop gooit, gitaareffecten eroverheen legt en bij dit geheel binnensmonds mompelt. De cynische observator moet z’n mond houden. Natuurlijk is het één grote liefdesbrief aan Alan Vega van Suicide, maar so what? Trucje of niet, als het zo fijn en verfrissend binnen de huidige tijdsgeest klinkt als dit maakt het weinig uit waar en hoe hij de mosterd haalt.
CONCLUSIE
De hedendaagse hype-mentaliteit blijft vaak een gevalletje 'jammer', maar Dirty Beaches slaat de spijker perfect op de kop.
CIJFER
8,5.
CONCERT
Dirty Beaches, Barbarossa Ruïne, maandag 18 juli 2011
MUZIEK
Dirty Beaches, een door hype omgeven eenmansproject van de Taiwanese Canadees Alex Zhang Hungtai, vult een niche die sinds de dagen van Suicide vooral stof aan het vangen was. Met een mix van vintage samples, desoriënterende riffs en donkere kinderlokker-croon klinkt album Badlands als een nostalgische, spookachtige trip naar een jaren vijftig die nooit echt heeft bestaan. Het luistert weg als een lofzang aan het gejaagde bestaan van een ‘man on the road’, met de vervreemdende muziek uit een slecht afgestelde AM-radio als enige compaan tijdens oneindige nachtelijke autoritten. Je ziet de openingscredits van David Lynch’s Lost Highway zo aan je voorbij rollen.
PLUS
Live weet hij de kracht van de plaat perfect naar boven te halen. Sterker nog, door het sterk geïmproviseerde karakter van zijn composities weet hij het desolate, ongrijpbare karakter ervan nog wat te versterken in een livesetting. Tussen de oneindige drones en de door vervormende filters getrokken gitaarriffs gaapt een gat waar het makkelijk – doch niet onaangenaam – in te verzuipen is. Een overweldigende ervaring.
MIN
De cynische observator zal wellicht opmerken dat het allemaal maar een trucje is wat Dirty Beaches laat zien. Dat 'ie gewoon wat oude, obscure samples van France Gall en Les Rallizes Denudes in een oneindige loop gooit, gitaareffecten eroverheen legt en bij dit geheel binnensmonds mompelt. De cynische observator moet z’n mond houden. Natuurlijk is het één grote liefdesbrief aan Alan Vega van Suicide, maar so what? Trucje of niet, als het zo fijn en verfrissend binnen de huidige tijdsgeest klinkt als dit maakt het weinig uit waar en hoe hij de mosterd haalt.
CONCLUSIE
De hedendaagse hype-mentaliteit blijft vaak een gevalletje 'jammer', maar Dirty Beaches slaat de spijker perfect op de kop.
CIJFER
8,5.