Terwijl in dochtercafé Merleyn de Roos van Nijmegen aftrapt, is het programma van Doornroosje vanavond ook gevuld met jonge honden. De eerste band van de avond komt uit Nijmegen, dus hebben ouders, overige familie, vrienden en ongeduldige tieners zich verzameld in de zaal.

The Earphone Heads is een vierkoppig rockgezelschap dat vanavond als cadeautje in de grote zaal van Doornroosje haar ep mag presenteren. Gespannen koppies bij de eerste klanken van de gitaren, maar meteen is te horen dat de opener een veelbelovende rockband is. De sound komt goed tot zijn recht in de zaal, het geheel klinkt vol en het meeknikken en –tikken is begonnen. Opvallend zijn de overgangen van langzaam naar snel, die niet altijd even vlekkeloos lukken, maar de muziek alles behalve saai maken. De Nijmegenaren doen het prima op het grote podium. De drummer moeten we er vanavond bij denken, want die is namelijk niet te zien in het duister achter de andere drie muzikanten. The Earphone Heads spelen alle vijf de nummers van hun ep; van ballad tot oldschool hardrock. De rollen zijn goed verdeeld; er wordt door de andere bandleden gewezen naar de solist. Het onderlinge plezier is hartverwarmend om te zien. De zanger moet knijpen om de hoge zang te halen en het klinkt niet allemaal even strak, maar de variatie en de ongereptheid van het viertal doet deze deficiënties vervagen.

De tweede band van de avond is het uit Kampen afkomstige Make It Count. De formatie kwam al wat te laat binnen, en vond het geoorloofd zich als wilden door het publiek een weg backstage te banen. Geen goede binnenkomer dus, maar misschien maken de jonge heren dit goed. Het antwoord wordt snel gegeven… hoewel de jongens erg hun best hebben gedaan voor de spiegel, waarvoor ze de haartjes mooi gestyled hebben en een dekkend make-upje hebben opgesmeerd, is vanaf de start duidelijk dat deze band niet meer is dan een slap product van simpele gitaarrifjes, gefakete glimlachjes en fantasieloze drums. Dit alles wordt ingepakt in een trage show met veel heisa en weinig rendement.
Make me count, de zanger gebruikt tijdens de show 25 keer het woord ‘Nijmegen’. Of dat nou is omdat de Roos van Nijmegen 25 jaar bestaat of omdat hij zichzelf moet blijven herinneren in welk ‘gehucht’ hij nu weer staat is niet duidelijk, dat het op de zenuwen werkt wel. Muzikaal gezien is de show wel in orde, de presentatie is jammer genoeg tenenkrommend. Een ballad nodigt de band uit het justinbiebergehalte even aan te zwengelen. Make It Count raakt kant noch wal met hun muziek. Het is te hopen dat de jonge band hier wat aan gaat doen, want ze hebben wel veel potentie. Als dit is waar het heen gaat met de emorock, geef mijn portie dan maar aan Fikkie.

De afsluiter van de, nog vroege, avond, is het Groningse MakeBelieve, dat al flink aan populariteit wint in het hele land. De band komt het podium op, waarna er een klein menneke de spotlight in loopt. Dat menneke blijkt echter de onbetwiste leider van het gezelschap. Als hij zijn strot open trekt, klinkt een fantastisch mooie stem. De noorderlingen raggen op hun gitaren maar de stem blijft uitermate poppy klinken. Een vreemde combinatie, maar het werkt wel. MakeBelieve weet hoe het een show moet aanpakken, het publiek wordt ‘tot slaaf gekroond’. De zanger verdeelt de zaal in twee helften en gezien de softe muziek, zal dit niet voor een wall of death zijn. Een oh-oh-ooooh-zingcompetitie volgt, die door de rechterkant van de zaal, deels gevuld met oudere rockers die ironisch meeblèren, wordt gewonnen. Het doel van de wedstrijd lijkt alleen opvulling van de show te zijn. MakeBelieve beëindigt haar optreden met twee gevoelige toegiften. Het laatste nummer Home is een van hun singles en klinkt live een stuk doordringender. MakeBelieve is een leuk popbandje. Het is echter jammer dat de overige bandleden volledig in dienst staan van de zanger, die net zo goed de winnaar van The Voice of Holland had kunnen zijn, en daardoor beperkt worden in hun spel.

Samenvattend is het kwalitatief zeker geen slechte avond, de variatie en gemeend enthousiasme is na The Earphone Heads echter nauwelijks meer te bespeuren. Dit maakt het bandje de winnaar van de tienerpopprijs in Doornroosje.