the netherlands – We are not… (cd) – Eelco van Eldijk

Voortreffelijke debuutplaat van een eigenzinnige band. Tijdens de clubavond van 3VOOR12/ Arnhem-Nijmegen liet deze band al een zeer goede indruk achter. Al waaiert the netherlands op het album minder ver uit dan live, de plaat doet niet onder voor hun stageperformance. De licht electronisch aandoende indie/postrock met palet aan invloeden zou misschien het best bestempeld kunnen worden als een vorm van Europeana, als tegenhanger van de ingeslapen Americana. Typisch Europese muziek die verwantschap kent met een grotere bands als Sigur Ros, Get Well Soon en Archive, maar ook het Nederlandse Majistic Scene.

Tijdens de opnamen van dit debuut is gewerkt met geluidstovernaar Pieter Kloos (o.a. Motorpsycho en vele andere topbands in de psychedelische hoek). Waar normaliter zijn producties steevast moddervet klinken, geeft hij the netherlands een open en ruimtelijk geluid mee. Dit sluit naadloos aan op wat deze band uit lijkt te willen stralen: nummers staan in dienst van de (atmo)sfeer. Kortom een mooi debuut van een lokale band die zeker niet zal misstaan op de-Affaire. Organisatie, bent u wakker?  
 
Judas’ Wolf – Snakes, Slaves ’n Voices (live demo) – Eelco van Eldijk

Wederom een loot aan de almaar uitdijende Nijmegen Rock City-boom. Ditmaal betreft het een typische OJC Staddijk-band. Met andere woorden, een viertal heren dat zwaarder geschut inzet. Psychedelische metal is een behoorlijk dekkende  omschrijving. Judas’ Wolf is geen band die zich binnen de nummers aan het liedjes-van-drie-minuten stramien houdt. De nummers mogen gerust rond de acht minuten klokken, hetgeen zeker geen rariteit is binnen het gehanteerde genre. Hoewel de tracks uiterst mager klinken op deze demo valt wel te concluderen dat Judas’ Wolf een interessante band is, die nog genoeg groeimogelijkheden in zich heeft.  Snakes, Slaves ’n Voices is een aardige kennismaking met deze licht progressieve rock/metalband.

Tuesday - St (cd)– Maarten Wagemakers

Het Arnhemse Tuesday is naar verluidt al zo’n tien jaar bij elkaar, met leden die ondanks dat zelfs nu pas net de 20 gepasseerd zijn. Jong geleerd, jong gedaan? Naamsbekendheid hebben ze tot dusver vooral weten te krijgen als coverband, maar sinds een tijdje durven ze zich ook aan eigen werk te wagen. En dat doen ze op hun eigen manier niet eens onverdienstelijk.

Natuurlijk, met nummers van No Doubt, Anouk en Bryan Adams in het repertoire - een goed referentiekader voor hun eigen werk - zal Tuesday niet direct de harten sneller doen kloppen van de kritische indieliefhebber. Dit is een zonnig niets-aan-de-hand bandje voor niets-aan-de-hand optredens op niets-aan-de-hand straatfestivals. Het soort bandje dat tijdens de Zomerfeesten ergens in de binnenstad ingeklemd staat tussen een Robbie Williams tribute act en een platte handjes-in-de-lucht dj.  Een dosis prettig wegluisterende pop/rock, een vleugje ska, een paar catchy refreinen, hier en daar een voorzichtige solo: Tuesday voldoet in principe aan alle verwachtingen en clichés. Als je bijvoorbeeld van mening bent dat Wonderwoman van Leaf het toppunt van verfijnde smaak is, dan heb je aan I Say La in elk geval een prima zoethouder.

Tuesday zal dus niet direct de muziekwereld in vuur en vlam zetten met deze eerste demo, maar de nummers glijden in elk geval redelijk makkelijk genoeg het gehoor in (en weer uit) om de passieve liefhebber een gezellig avondje uit te bezorgen.

plastic evolution – at a wooden desk (cd) – Felicia Tielenius Kruythoff

plastic evolution is het soloproject van gitarist Gerben Schmidt uit Partly Disposable en wijlen Dead Man Running. plastic evolution komt met een volledig album wat door de artiest zelf omschreven wordt als filmisch, elektro-akoestisch en melancholisch. ‘Less is more’, is de gedachte die een eerste luisterbeurt oplevert. Als je de helft van de cd zou schrappen, dan hou je een mooie cd over die een goed beeld geeft van wat deze jongen wil en kan. Muzikaal gezien gaat de zojuist geuite kreet helaas niet op: ‘less is boring’, zo blijkt.

In de akoestische stukken bieden stem en spel elkaar niet genoeg tegenwicht en vaste grond onder de voeten. Geen van beiden zoekt de hoofdrol, waardoor het als geheel blijft zweven en de luisteraar er niet bij houdt. Als de akoestische gitaar wordt vergezeld door zijn elektrische broertje en bas en drums krijg je een prachtig melodisch geheel wat de saaie, monotone en hypnotisch bedoelde zang een muzikaal bedje geeft. De kick die je wakker schudt en voor dit type muziek onontbeerlijk is. Het instrumentale Movie In Reverse is hier een uitstekend voorbeeld van.

at a wooden desk is geen toegankelijke cd en zoals gezegd bij vlagen slaapverwekkend, maar ook bij vlagen briljant zoals bijvoorbeeld de nummers Never en Church Bells And Shoehorns, waarvan het laatste conceptueel prachtig in elkaar steekt. Er is goed nagedacht over het gevoel dat men wil overbrengen en dat komt ook luid en duidelijk over.