Met een lager energiegehalte en countryachtige muziek is openingsband Caulfield verklaard tot de outsider van de avond. Niettemin verschaffen de bandleden een ultieme start voor de ouderwetse muziekliefhebber die graag een keer de mottenballen uit de kast wil halen. Ze verdienen lof voor hun galmende gitaarcomposities en welgeformeerde arrangementen. Hierbij ontkom je niet aan enige Blue Grass tinten. Het gebruik van de harmonica complementeert het geheel uitstekend. De muziek leent zich echter moeilijk voor spetterende live optredens en lijkt zodoende meer geschikt als muziek voor in de woonkamer. Maar, speciaal voor de audiofielen onder ons dan wel op vinyl, zodat de muziek onder begeleiding van zacht en warm gekraak het best tot zijn recht kan komen.

Met een rock/funk georiënteerde muziekstijl op harde beats is het de beurt voor Roughhouse om het publiek voor zich te winnen. Hierbij wordt er niets aan adrenalineverhogende kracht ingeboet, wat dan ook beloond wordt met de publieksprijs. De beats zijn aanstekelijk gevarieerd. Zonde, dat dit overschaduwd wordt door de theatraal ingestudeerde presentatie van de groep. Die doet enigszins denken aan een opgewonden tienerjongen die voor het eerst een bh- bandje probeert los te krijgen. Het levert een hoop vluchtig gefriemel op, maar het beoogde resultaat blijft uit. Door deze vlaag van overmoed wordt de muziek helaas wat rommelig. Het gitaarspel achter het hoofd bevestigt enkel wat al overduidelijk is: Roughhouse wil te graag. Op zich is daar niets mis mee, maar daarmee doet de band tekort aan de kwaliteit van hun muziek. Een beetje gematigdheid in presentatie zou dit dan ook zeker ten goede komen.

De Duitse leden van de rockformatie At Zero zijn de volgende band die het podium bestijgen. De aandacht wordt getrokken door een opmerkelijke cello-synthesizercombinatie die ook bij de jury in de smaak valt. Daarnaast weet de humoristische leadzanger Florian met zijn vocale capaciteiten en teksten het nodige gewicht aan de nummers mee te geven. Een nieuwe verschijning in de groep is drummer Jakob Malin, die nota bene in deze finale zijn debuut maakt. Een gedurfde zet van de progressieve rockband, maar ze komt ermee weg. Al met al word je niet omver geblazen, maar het geheel klinkt toch zeker alleraardigst.

Liquid Snow grijpt als laatste band van de avond de hoofdprijs en stelt zo haar positie op De Affaire veilig. Bij deze formatie ontkom je niet aan een zekere mate van onverschilligheid tijdens het spel. Dit lijkt enerzijds tegenstrijdig voor de aard van de sporttak waarin zij zich bevinden, maar voor liefhebbers is dit wellicht een vertrouwde kenmerkendheid geworden. Enige minpuntjes worden duidelijk bij de zang, waarin de hoge uithalen niet zuiver zijn en het meebrullen van de overige bandleden noodzakelijk is. Dit aan de leeftijd te wijten gebrek aan volwassenheid in het stemgeluid weten ze echter knap in hun voordeel te laten werken. Hierdoor ontstaat er een Placebo-achtige sound waarmee ze de spanningsboog subliem intact houden.