Terwijl onze Gelderse stad bevangen is door de hitte van de afgelopen week, de mussen van het dak vallen en de meeste mensen alles behalve binnen willen zijn, staat er toch een tweetal bands in Merleyn, al smachtend te wachten op publiek. En dat krijgen ze ook, mede dankzij een goed werkende airconditioning en rijkelijk vloeiend gerstenat. Of zou het dan toch de muziek zijn geweest waar men op af is gekomen?
 
Dat laatste punt zou in ieder geval een terechte motivatie voor aanwezigheid zijn. Yesterday’s Men mag aftrappen en trakteert de zaal op een vat gevoelige klanken dat hun reputatie meer dan recht doet. Deze moderne romantici geven in pakweg een half uur een show met voldoende afwisseling. Het is namelijk muziek waar men gemakkelijk bij weg kan zwijmelen of in slaap kan vallen. Dit laatste hoeft geen negatief punt te zijn, maar de verrassingsmomenten die frontman, toetsenist en bandleider Rudolph Quincy heeft weten in te bouwen zijn zeer welkom.

Absolute topper is de Kylie Minogue-cover die halverwege de set langskomt. In de tweede helft van de set wordt het geheel wat orchestraler en lijkt pianopingelaar Dolf zich te ontpoppen tot een begenadigd acteur uit het Romantische tijdperk. Echter lijken op dat moment de new wave invloeden van zijn andere band - het helaas inactieve The Feromones - weg te ebben en wat rest is een ietwat gekunsteld schouwspel. Iets meer realisme jongens.

Door naar het hoofdgerecht van deze avond. Wat betreft het weg zwijmelen op een kussen van liefelijke liedjes waarin emotionele pijnen worden bezongen, heeft CHIEF met Yesterday’s Men een goede secondant gehad voor deze avond. Chief kan namelijk naadloos voortborduren op de rode loper die door het voorprogramma is gelegd. De langharige en bebaarde Californiërs, die ook lange tijd in the Big Apple vertoefden, hebben wel duidelijk een stuk meer routine. Het gemak waarmee ze het sfeertje neerzetten en het zichtbare plezier in het spelen maken het een prettig geheel om naar te kijken, en ja vooruit, ook om naar te luisteren.

Een nadeel in deze is wel dat de band niet de kunst verstaat van de verrassingsmomenten, die de betalende klanten voor het podium bij de vorige band wel ten deel vielen. Daarentegen moet wel gezegd worden dat het viertal niet meer hoeft te oefenen op danspasjes of emotionele gezichtsuitdrukkingen. Dit zit bij CHIEF wel snor.

Fans van het genre hebben deze avond zeker veel plezier beleefd aan beide bands, die sowieso als helden werden ontvangen, omdat ze in dit hete plakweer toch nog de spotlights van Merleyn hebben weten te trotseren. Wie deze oase van geluid donderdagavond gemist heeft en zichzelf alsnog willen trakteren op dit alles, of zich wil verbazen hoe de mannen van CHIEF hun baarden en lange haren zo goed uit de klit houden, zal toch het Kanaal moeten oversteken naar de UK. Yesterday’s Men staat in oktober pas weer in Sittard.