Tijdens deze editie van De 1e Etage is het broeierig warm in Luxor Live. Buiten is het dertig graden en binnen beklimt het Arnhemse The Beat Conspiracy het podium. De vier heren brachten in de zomer van 2009 de vier nummers tellende ep The Beat Conspiracy uit en tekenden dit jaar bij een Amsterdams boekingsbureau. Vanavond spelen ze dus op uitnodiging van Automatic Sam.

Bij de eerste gitaarriffs en mokerslagen op de drums doet het publiek van schrik een grote stap achteruit. Want The Beat Conspiracy is hard. Heel erg hard. Drie bonkige kerels raggen en rammen of hun leven er van af hangt, met een leadzanger die met z’n rauwe uithalen z’n keel bijna schor zingt. Keiharde stonerpunk ‘in your face’, hier en daar een vleugje bluesrock, en maar weinig ademruimte voor het publiek.

Misschien zit daarin een minpuntje: de set is niet erg afwisselend. Talk Trash en Swamp Blues zijn stuk voor stuk goede nummers. Toch knaagt er ergens iets: het is telkens weer hard, harder, hardst. Het recept voldoet, maar na een half uur ken je het ook wel weer. Het publiek reageert ook mat, maar eerlijk is eerlijk: dat kan ook aan de hitte liggen.

En bij hitte gedijt Automatic Sam uitstekend. De gastheren van vanavond hebben eigenlijk geen hittegolf nodig, want de gruizige stonerrock, doorspekt met blues- en psychedelische invloeden, van deze Achterhoekse band zorgt als vanzelf voor een broeierige sfeer in de zaal. Het zweet druipt van het lichaam van de blote bast van de drummer. maar net zo goed van de muziek zelf.

Zo is daar het uitdagende nummer Who Is The Man en komt Demons And Sinners live uitstekend tot z’n recht met een minutenlang durend duet tussen bassist en drummer, gaandeweg ondersteund door de gitaren. Het geheel klopt en imponeert, mede door de vele tempowisselingen.

Tegen het einde van de avond probeert leadzanger Pieter Holkenborg het publiek nog even extra op te jutten. Uitdagend staat hij voorovergebogen, één been op de monitor. Waar blijft het gejuich, roept hij vragend naar het tot dertig man gegroeide publiek. Wanneer dit zich tot gejuich laat verleiden, neemt de frontman van Automatic Sam, de haren nat van het zweet op het voorhoofd geplakt, het geklap tevreden in ontvangst en zegt: “het is wel warm, fucking hell!” Provinciegenoot De Staat is doorgebroken bij het grote publiek, als je Automatic Sam hoort vraag je af hoe lang het nog voor deze heren duurt.