De Peetvader van techno, Dave Clarke, heeft er het winterweer voor moeten trotseren. Maar de nacht in Doornroosje zal een vreugdevol weerzien zijn. Niet in de laatste plaats omdat de locatie volgens Dave zelf nog steeds een van zijn favoriete clubs ter wereld is. Als tegenwicht op de bombast van techno, huisvest de kleine zaal van Roosje voor de verandering een geheel ander genre: dubstep.

Pure opent in de grote zaal. Hij draait weer in vlotte vaart een set met schwung. De vroege vogels worden getrakteerd op een gebalanceerde opwarmer. DVS1 volgt dj puur op. De muziek die deze man brengt is echt snoeihard en daar heeft het publiek wel oren naar. Ondanks de kracht van de beat is DVS1 niet super creatief. Het is vooral een spervuur van bas, die om de zoveel tijd wordt weggedraaid.

Dan het experiment in de kleine zaal. Dubstep lijkt bij de menigte van technoliefhebbers wat halfbakken aan te komen. Voor menigeen zal het klinken als een lul op een drumstel, want al wat de mensen hier doen is wat heupwiegen. Het laat niet onverlet dat er zeker een handjevol lui is wat er heerlijk op danst. Spijtig feit blijft echter, dat kunnen intunen op de frequentie van dubstep velen niet is gegeven. Ondanks de lekkere platen en blijvende inzet van de heren dj’s +, BeeVee samen met DBS, B-4 en MC Brown Sugar, zou je je kunnen afvragen of de keuze voor dubstep niet programmatisch misplaatst is. De kleine zaal wordt de hele avond maar matig bezocht, of is zelfs bij tijden praktisch leeg. Met een uitverkochte Planet Rose is dat op z’n minst opmerkelijk te noemen.

Dave Clarke, held van velen, start waar DVS1 eindigt. Dave lijkt iets hoog te houden te hebben, want ook hij zet ramhard in. Het is techno doorspekt met samples en Dave brengt het op zijn eigen stoïcijnse manier. De eerste helft van de set lijkt hij wat voort te borduren op zijn voorganger: weinig melodie, waardoor het geheel wat vlak aandoet. Dave neemt echter een grote aanloop, waarna zijn muziek in de tweede helft meer gelaagd en opzwepender wordt. De avond komt na drie uur beuken in stijl tot stilstand. Met een champagnedouche en gefreak aan een effectapparaat als finalestukken, wordt het nog aanwezige publiek bedankt. Op Twitter is niet lang daarna Dave Clarke zijn eigen review te lezen: ‘Oh Nijmegan, the place where it makes sense to End with Roots Manuva into Dead Kennedys, fuck damn wanted to do an hour of punk too.’