Aan de oorspronkelijke vier bands die vanavond in The Stage zouden spelen is er nog één toegevoegd, welke direct mag aftrappen. A Thousand Words is een jonge band uit Portugal en is op een Europese tour. Hun eerst nummer kickt er meteen goed in, alleen jammer dat ze als eerste spelen. Niemand kent ze nog echt en er stromen steeds meer mensen binnen. Iedereen praat met elkaar en heeft niet echt aandacht voor de band, wat erg jammer is. De bassist speelt werkelijk super snel en de drummer is ook erg goed. Deze jonge ventjes komen nog ver en ik hoop dat ze gauw weer terug komen naar Nederland, want ik wil ze zeker nog een keer zien!

Als tweede band deze avond spelen de Arnhemse hardcore punkers van Bates Motel. Het publiek is nog vrij loom en na een paar nummers springt de vocalist van het podium en loopt door het publiek heen. Hoogstwaarschijnlijk om ze een beetje wakker te schudden. Op een gegeven moment verliest de bassist zijn gitaarband en valt de bas even weg. Dit kleine incident mag de pret niet drukken en de band speelt ontzettend strak verder.

Never Again is een modern/trash hardcore band uit het Verenigd Koninkrijk. Ook zij zijn op tour door Nederland en de vocalist vertelt ons dat dit hun eerste show in Nederland  is. Ze beginnen te spelen en de energie spat er meteen vanaf. Alle bandleden gaan helemaal in op hun muziek en ze spelen alsof ze het echt menen. De bassist en gitarist springen op en neer en de vocalist schreeuwt vol agressie. Het is echt een love-it or hate-it band. Ze wisselen goed af van snelle agressieve trash-hardcore-punk naar de meer melodische modern hardcore stukjes waarbij je dus enorme maatwisselingen krijgt die goed uitpakken. Zeer goede podiumpresentatie en sterke nummers. Hopelijk komen ze snel weer terug naar Nederland, want deze
band moét je gezien hebben.

Stay Hungry is een overduidelijke straight edge hardcoreband uit Zweden. De letter –x (het icoon van de straight edge beweging) staat geschreven aan de zijkanten van hun effect pendaaltjes, op hun handen en gitaarkoffers. Het eerste nummer begint en het valt bij mij helemaal niet zo goed. Instrumentaal is het vrij zwak en de vocalen zijn stiekem best waardeloos. De band speelt eentonig en ik heb het allemaal al wel eens eerder gehoord. Naarmate het concert vordert, begint het instrumentaal steeds beter te klinken en begin ik het nog leuk te vinden ook. De bandleden hebben een leuke interactie met elkaar en de drummer probeert het publiek ook een beetje wakker te schudden. Toch blijft het publiek nog vrij tam. Ik zou ze nog een kans geven, wanneer hun vocalist een betere dag zou hebben en ze iets originelere nummers zouden schrijven.

De avond word afgesloten door This Routine Is Hell die juist terug zijn van hun Europese tour. Met een korte blik op hun setlist zie ik dat die eigenlijk alleen bestaat uit nummers van hun nieuwe full-lenght The Verve Crusade. Als de band begint is het publiek nog steeds vrij tam maar staat de menigte toch iets dichter bij het podium. Uit het niets gaan op eens drie jongeren vooraan uit het publiek los. Meteen wordt er een grote ruimte tussen het publiek en de band gecreëerd. Wat wel leuk is, is dat deze jongens de teksten van de nummers enthousiast meezingen. Ondanks de nogal lompe mosh die de jongens inzetten is in ieder geval leuk om te zien dat mensen los gaan op This Routine Is Hell. De performance van de band zelf is
zoals altijd weer heel sterk. Ze menen wat ze spelen en met de interactie tussen de bandleden zit het ook wel snor. Een kleine pauze wordt ingelast voor een korte speech van zanger Noam, waarna de trein weer net zo hard doordendert. Helaas leiden hun korte intense nummers het einde van de show in en is het na een mooie avond weer tijd om naar huis te gaan.