De avond in Doornroosje begint met Throats, een nog redelijk onbekende band onder het hardcore publiek. Throats heeft begin januari nog een gig gedaan in De Onderbroek, maar vandaag staat de zaal toch voller dan in januari. Het eerste akkoord wordt aangeslagen en meteen barsten ze los. De echte fans staan vooraan en dansen mee met hun hoofd. Er hangt een nogal duistere sfeer, maar ze spelen super strak.  De band wordt redelijk goed opgenomen door het publiek, ondanks dat ze qua stijl ergens verdwijnen tussen Rolo Tomassi en Trash Talk in. Throats is duisterder dan Trash Talk en heeft meer screamo invloeden in hun hardcore nummers. Helaas vallen hier en daar de vocalen een beetje weg en dat ligt niet aan de band, maar aan de geluidsman. De band zelf gaat helemaal op in hun liedjes en je merkt dat ze alles geven. Strakke set, goede show.

Na een korte ombouw komen dan de bandleden van Rolo Tomassi op het podium met als laatste hun vocaliste, Eva Spence. Op het eerste gezicht ziet ze er heel schattig uit en wanneer hun eerste nummer begint vraag je je dan ook echt af waar ze die enorme strot vandaan haalt. De eerste paar nummers schreeuwt ze enorm goed, maar ze staat erbij te dansen alsof ze in een discotheek staat. Ik dacht dat ik bij een 'hardcore' show was? Afgezien daarvan gaat ze goed over van schreeuwende naar cleane vocalen en af en toe springt de toetsenist naast haar op het podium om met haar mee te schreeuwen wat erg leuk uitpakt. De bassist gaat lekker uit zijn dak en de lief uitziende gitarist springt opeens het publiek in, tot ieders verbazing. Kortom, Rolo Tomassi klinkt als Fear Before The March Of Flames meets HeavyHeavyLowLow. Leuk als je van harde muziek houdt met synthesizers, zo niet, dan kan je beter weg blijven.

Trash Talk brengt binnenkort een nieuw album uit en je kan dan natuurlijk verwachten dat ze op deze avond nieuwe nummers spelen. Ze beginnen met een sludgy intro waarna de vocalist het podium op komt stormen. Meteen gaat het los. Mensen springen her en der het publiek in, beginnen te duwen en te dansen. Het publiek gaat  gauw ergens anders staan en al gauw vallen de vele stage divers op de grond. Een van de meer losbandige 'moshers' komt na een grote duiksprong op een zitblok terecht met zijn hoofd; hoogstwaarschijnlijk een lichte hersenschudding. Hierna wordt het publiek wat rustiger, maar niks houdt ze natuurlijk tegen voor de lekkere sing-a-longs. Er wordt op elkaar geklommen om in de microfoon te kunnen schreeuwen en wanneer er een nieuw nummer gespeeld wordt luistert iedereen aandachtig.  Één van de jongens begint zelfs de microfoon uit de handen van de zanger te trekken, waarna hij uiteindelijk een trap van het podium krijgt van laatstgenoemde, begrijpelijk ook. Het laatste nummer is net zoals het eerste nummer; een nieuw nummer en ook weer sludgy. Leuke afsluiter maar helaas sloeg Lee niet met zijn microfoon op zijn hoofd tot bloedens toe, zoals ik normaal gesproken van hem gewend ben.