Het Nijmeegse My Boot Heels bestaat sinds een jaar of twee. Oorspronkelijk begonnen als een Bob Dylan Tribute band heeft hij zich in de tussentijd tot een lekker rockende band ontwikkeld. De formatie bestaat uit Wouter Driessen (zang en gitaar), Marc van Hout (gitaar), Bjorn van den Boom (drums) en Rodrigo Davids (bas). 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen sprak met de band aan de vooravond van hun concert met The Cubical in de NDRGRND.

Jullie hebben een prachtige naam. Wat is het verhaal daarachter?

Wouter : “Het is eigenlijk heel simpel. We zijn begonnen als Bob Dylan Tribute band en we hebben de naam van de band ontleend aan een regel uit het nummer Mr. Tambourine Man. Ik ben zijn grootste fan. We proberen zijn invloed ook terug te laten komen in onze muziek. We spelen een mix van rock-‘n-roll, roots en soul met een vleugje Dylan, Stones en Ray Charles. Onze nummers swingen altijd. En de set die we spelen bestaat uit een uitgebalanceerde mix van eigen nummers en covers. Covers van uiteraard Bob Dylan, de Rolling Stones, Ray Charles en sinds enige tijd ook een nummer van Elvis Presley.”

Jullie cd dateert alweer van een tijdje terug.

Wouter: "Ja dat klopt. We hebben momenteel geen actuele cd. Het enige wat we de mensen nu kunnen aanbieden is een cd die bijna twee jaar geleden is opgenomen. We hebben sindsdien wel een hoop losse opnamen hier en daar gemaakt. Maar een echte cd is er niet. Misschien moeten we dan maar afspreken dat er voor de zomer een nieuwe in de winkels ligt. Verder speel ik ook nog af en toe solo en ben ik zelf bezig met een soloalbum.

Zegt het begrip Nijmegen Rock City jullie iets?

Wouter: “Het is grappig dat je dat vraagt. Ik ken één van de jongens die het bedacht hebben. Ik zat samen met hem in de kroeg. Ik heb hem nog proberen te overtuigen dat een andere naam misschien handig was. Het leek me net iets te veel op Eindhoven Rock City. Misschien was Nijmegen Rock Town een betere naam geweest?”

Als ik Wouter vraag welke bands hij in Nijmegen onder- of overgewaardeerd vindt, weet hij even geen antwoord te geven. Gelukkig vallen Marc en Bjorn hem bij:  “My Boot Heels is natuurlijk de meest ondergewaardeerde band. Welke band overgewaardeerd is kunnen we eigenlijk niet zo een, twee, drie zeggen. We houden ons veel te weinig bezig met NRC. Eigenlijk is Bandito de enige band die ons te binnen schiet. (Na lang aarzelen) En uiteraard Automatic Sam.” Wouter: "Automatic Sam is vet. En een interessante band is verder het Arnhemse Landmark 105.”

Treden jullie vaak op?

Wouter: “We spelen inmiddels door heel Nederland. Optredens krijgen we relatief gemakkelijk. We hebben ook nog een apart concept: ‘Band in A Box’. We hebben een uitrusting ontwikkeld zodat we overal en altijd in staat zijn om binnen een minuut op een willekeurige plek een optreden te geven. Geloof je het niet kijk dan eens naar het filmpje op onze site."

"Het leukste optreden dat we het afgelopen jaar deden was tijdens het Kids ‘n Billies festival in Nijmegen. We zouden oorspronkelijk een set van goed een half uur spelen. Maar omdat het zo regende hebben we tot grote tevredenheid van het publiek ruim een uur gespeeld totdat het weer droog was. Ook dit jaar spelen we weer op dat festival. Nu spelen we mobiel over het hele festival terrein om vooral de kids eens goed te amuseren.”

Wat kunnen de mensen vanavond verwachten?

Wouter: “Vanavond spelen we een ingekorte set van onze tien beste nummers. Een kwestie van vol gas geven! Het is voor ons een thuiswedstrijd en er komen een hoop mensen. Dus we willen nog wel wat extra’s doen. Wat? We zijn als band op ons best als we dat vijf minuten voor het optreden verzinnen. Het wordt dus nog een verrassing.”

En uiteindelijk bestaat hun last minute-actie eruit dat ze hun set in NDRGRND beginnen te midden van het publiek. De zaal is nog niet propvol, en de toeschouwers maken gewillig ruimte voor de drie mannen en hun instrumenten. Het is een speels, swingend en intiem begin. Tot teleurstelling van het publiek gaan ze na een paar nummers toch weer terug op het podium, waar het optreden wat lijkt in te zakken. Maar even later zijn ze met Like A Rolling Stone weer helemaal terug en blijft het  enthousiasme van de zaal tot het eind aanwezig, ook bij eigen nummers van de band.

Het is al nacht als het Britse The Cubical begint te spelen. De band bestaande uit vijf stevige gasten uit Liverpool is bezig met een kleine tour door Nederland. De zanger heeft niet alleen een grote gestalte maar ook een flinke stem, die qua rauwheid doet denken aan Tom Waits, maar in dit geval gepaard gaat met meer power en rock. Maar die energie en schwung zijn ook zeker de verdienste van de twee gitaristen, bassist en drummer. Het is het geheel dat zorgt voor rappe gitaarrock die speels is à la The Doors.

De krijtstreeppakken van de heren doen dan ook veel sjieker en stijver vermoeden dan de band is. Hier klinkt niet alleen muziek, maar ook humor, enthousiasme en swing. Dat laatste wordt regelmatig kracht bijgezet door de elastieken knieën van zanger Dan Wilson. De tweede gitarist lijkt zich even wat te onttrekken aan het geheel omdat hij met zijn rug naar het publiek toe staat te spelen, maar wanneer hij de mondharmonica bedient is er van deze afzijdigheid niets meer te merken.

Hoe later op de avond, hoe meer de toeschouwers durven te dansen, en zij laten zich de toegiften dan ook welgevallen. Tot het eind toe blijven de muziek en spelers boeien, zelfs zij die rond het eind van het optreden binnen dachten te komen voor een dansje op dj-plaatjes , genieten nog even mee van de rauwe vrolijkheid van The Cubical.