Maame begeleidt zichzelf op gitaar, wat ze niet onverdienstelijk doet, maar het is vooral haar stem die de show steelt en die ook zonder begeleidend instrument hartstikke overeind blijft. Ze zingt prachtig, en beweegt moeiteloos tussen alle regionen; van kwetsbaar en zacht tot de krachtige uithalen die diep uit haar middenrif lijken te komen. Want dat Maame niet alleen met haar stembanden zingt maar met haar hele wezen, dat is voelbaar.

Ergens halverwege de set onderbreekt ze haar eigen nummers voor een gospel. Een ode aan de periode dat ze in een gospelkoor zong. Het is net die link die je onbewust al wel had herkend. De overgave, de ‘hail and praise’ lijkt met Maames zangstem verweven in de ‘guts’ van haar klank. Hoe dan ook, het werkt heel aanstekelijk. Het publiek geniet.

Als singer-songwriter heeft ze een eigen repertoire met teksten over het leven en de liefde, maar ze voelt zich duidelijk ook thuis in vertolkingen van bestaande nummers waar ze, door er haar eigen geluid in te stoppen, toch bijna weer een nieuw werk van maakt. Zoals de cover Under My Umbrella, die, het moet gezegd, in Maames versie beter klinkt dan het origineel van Rihanna. Dat vindt de rest van het gezellig meezingende publiek waarschijnlijk ook.

De sfeer kan toch al niet meer stuk. Met haar ‘recht uit het hart’ liedjes en haar open, rustige houding, heeft Maame Joses -al zou ze verder zo vals als een kraai zingen- haar toehoorders in de greep. Ze weet hoe ze contact moet maken met het publiek en dat zal zeker nog van pas komen. Want het is wel duidelijk dat er nog veel optredens gaan volgen.