De theaterzaal van Toneelgroep Oostpool uit Arnhem is vanavond omgetoverd tot een nachtclub, met een rauw, ranzig randje. Een komische mix tussen urban en chique. Een luxe donkerrode vloerbedekking met daarop in de hoeken steigerconstructies als podia en bierkratjes die als stoel dienen. Dj Jaap Harm Boerhof zorgt tijdens de breaks voor de muziek. Van Kylie Minogue tot andere jaren ‘90 en ‘80 sleazy muziek. En rode lichtjes schrijven de naam van de deze avond: Club Oostpool.

Club Oostpool is een nieuw initiatief van Toneelgroep Oostpool. Een culturele clubnacht met als doel om in een ongedwongen uitgaanssetting een podium te bieden aan jonge, aanstormende kunstenaars in de schrijfkunst, het theater, de muziek en beeldende kunst. Het bijzondere is dat de setting in het theater zelf is. Een bedachte en zelfgeschapen wereld, waarin alles mogelijk is. Zelfs een verhaal over de kunst van het maken van een appeltaart volgens Dudok...

Het publiek lijkt elkaar te kennen, ze zitten gezellig pratend kriskras door elkaar op de rode vloerbedekking, zoals je zit in een goed café. De avond wordt ingeleid door Timothy de Gilde, de ceremoniemeester van vandaag. Tessa Zoutendijk opent de avond met haar vioolspel. Ze gebruikt haar viool én haar stem om een klankstuk te maken. Sferisch vervreemdend. In ieder geval pakt ze in de vijf minuten die ze heeft, het publiek stevig vast. Gonsde het zojuist nog van de stemmen, nu is alleen haar zacht zuchten en tokkelen nog hoorbaar. Indrukwekkend.

WitZwart neemt stelling op de steigers. Een triomfantelijke voordracht in elf coupletten met foute snorren en dito haar. De bedoeling is mij enigszins ontgaan, maar dat zal wel aan mij liggen. Acteur en schrijver Jibbe Willems draagt voor uit eigen werk. Vrolijk en licht. Oi!? Massive heeft de ruimte behangen met zijn graffitiwerk, vandaar de urban uistraling, acteurscollectief Zomergasten leest, ietwat droog, een aantal scènes voor uit de voorstelling waar ze nu mee bezig zijn en Frank Blommenstijn presenteert zijn ‘gat in de markt’ – aldus de kunstenaars met tekst en beeld.

De artiesten die de avond voorzien van muziek en andersoortige geluiden zijn singer-songwriter Jack Aleister, die met zijn gitaar en zwarte hoed tere liedjes zingt, die het publiek tot luisteren dwingen. Het rouwe randje in zijn stem is in prettig contrast met de breekbare muziek.

Los Muziektheater, vier verschillende vrouwen met elk een mooie stem en samen een prachtige harmonie, zingen en spelen in acts over alles waar ze tegenaanlopen in het leven. Van schaamlipcorrectie tot kippenhokken. Komisch op tijd en plaats, maar vooral mooie zangstukken. Verder blijft het niet echt hangen.

En dan als grote afsluiter van het live act gedeelte EllenSaint, vier acteurs die een band vormen. Serieus, maar met een knipoog. Ze spelen als het ware de coole muzikant. Muzikaal zijn ze niet altijd even sterk, maar de performance en beleving zijn absoluut goed. De knipoog is duidelijk voelbaar. De sound neigt een beetje naar Joy Division. Een prettige afsluiting van een avond met een uitgebreid aanbod van kunstenaars, die af en toe een beetje neigde naar een open podium. Maar waar ligt de grens?