Bandnamen verzinnen is een leuke en creatieve bezigheid. Dat vonden blijkbaar ook Karel Anker & de Joden en Star Fucking Hipsters. Afgelopen dinsdag speelden deze bands in The Stage, helaas voor een klein publiek. De bands speelden goed, maar ongeïnspireerd.

Star Fucking Hipsters en Karel Anker & de Joden schipperen tussen goed spel en slechte podiumpresentatie

Karel Anker & de Joden uit Amsterdam en Utrecht is opgericht toen schipper Karel Anker na een lange zeereis terugkeerde in Nederland. Hij merkte dat het politieke klimaat nogal veranderd was. De dingen die Geert Wilders verkondigde, vroegen gewoon om een tegengeluid. Geïnspireerd door Wilders’ tekst “tsunami van islamisering” ziet het eerste nummer het daglicht: Geert Wilders (Krijg De Tering), want dat rijmt zo mooi. Andere nummers volgen snel, waarbij het viertal tekstueel put uit enerzijds de misstanden in de politiek en de samenleving en anderzijds het zeeleven.   

In The Stage is de intro van de band dan ook geweldig. Je hoort een zeemanslied, het ruisen der golven en een scheepstoeter. Dan pas komt zanger Karel Anker het podium op en wel gehuld in zeemansoutfit: een kapiteinspet, een zonnebril en bootschoenen (vandaag ontbreekt helaas de ankertattoo). Met zo’n mooi uitgewerkt concept wek je als band echter hooggespannen verwachtingen bij het publiek en dat is waar Karel Anker & de Joden het schip in gaan. Tussen de nummers door vallen pijnlijke stiltes waarin de bandleden met elkaar overleggen. Voor het publiek duurt dit te lang en sommige mensen beginnen dan ook hun interesse te verliezen. Bij mij was dit niet het geval, want de nummers zelf staan als een huis. Een simpel maar hard recht-toe-recht-aan hardcoregeluid, met af en toe een verfrissende gitaarsolo. Van de stem van kapitein Karel ben ik niet zo’n groot fan, maar op zee zal hij er ongetwijfeld profijt van hebben.

Star Fucking Hipsters uit New York zit op het label Fat Wreck Chords en bestaat uit bandleden uit grote bands die op dit moment wat minder actief zijn: Choking Victim, Leftover Crack en The Slackers. De nummers op MySpace klinken goed, dus ik dacht dat ik naar huis zou gaan met minstens een SFH-album en een SFH-shirtje. En dat dan niet alleen vanwege coole en creatieve bandnaam. Het optreden valt helaas zo tegen, dat van mijn oorspronkelijke plan alle merch op te kopen niet meer overblijft dan een kort loopje erlangs.

Van een band met zulke ervaren bandleden had ik meer verwacht. Alleen de zangeres en de gitarist (die ook backing vocals doet) hebben interactie met het publiek, ook al blijft die interactie beperkt tot het leren uitspreken van het Nederlandse woordje “dankjewel”. De lead-gitarist heeft voornamelijk aandacht voor zijn gitaarhals, ook bij de gemakkelijkere stukken. De drummer lacht zich soms slap achter het drumstel, maar dit is niet goed te zien, omdat de andere bandleden ervoor staan en de bassist is de klassieke, brildragende nerd, die zich het liefst achter zijn versterker lijkt te verstoppen. Gelukkig worden de nummers wel goed gespeeld (vooral complimenten voor de leadgitarist), al had het van mij allemaal wel wat spannender en enthousiaster gemogen. Het weinige aanwezige publiek trekt het goed en zingt de hit Two Cups Of Tea enthousiast mee.

De avond als geheel schippert tussen goed spelende muzikanten en wat minder goede podiumpresentaties. Een groter publiek had de bands wellicht kunnen motiveren, maar dinsdagavonden zijn altijd wat lastig wat betreft opkomst. Volgens mij is het moment gekomen dat Star Fucking Hipsters en Karel Anker & de Joden schoon schip moeten maken en er bij volgende shows uit moeten halen wat er duidelijk wel in zit.