Bevrijdingsdag in Nijmegen was vooral sneu. Natuurlijk speelden het weer en de concurrent in Wageningen een grote rol op deze dag, maar qua publieksaantal bleef het gedurende de hele dag vrijwel tot een minimum beperkt. Ik sta ook liever niet de hele dag in de motregen, onder een grijs bewolkte hemel of in de kou. Gezien het geboden spektakel was het wel jammer dat er maar weinig mensen op het Koningsplein zijn afgekomen. Muzikaal was het van naar behoren tot uitermate goed en vermakelijk. En de paar mensen die er stonden, die waren ten minste enthousiast zoals een klein dronken mannetje. Enfin, het was allemaal erg overzichtelijk, je kon de handtekeningen die de meisjes van Amnesty verzamelden meetellen.

Yesterday’s Men, de winnaar van Battle of the Bands, bijt het spits op een indrukwekkende manier af. Deze kruisbestuiving tussen de houterige en brommende kroegmuziek van Tom Waits en de droompop van Mercury Rev levert naast enkele filosofische beschouwingen ook prachtige composities op. Frontman Rudolph Quincy wisselt moeiteloos van piano naar gitaar en behoudt daarbij zijn karakteristieke stemgeluid. Met z’n vieren klinkt het allemaal zeer pompeus totdat er iets lijkt te ontploffen en de techniek het laat afweten. Nadat dit is verholpen, gaat Yesterday’s Men onverstoord verder en wordt er cognac uitgedeeld. Alleen het kleine dronken mannetje voelt zich aangesproken een glas mee te drinken.

Monsieur Cannibale is na een sabbatical van een jaar weer helemaal terug, zo de aankondiging. Nou heb ik ze niet zo nodig gemist en zal dit zeker in de toekomst ook niet doen. Maar het is leuk om naar te kijken. Aanvankelijk is het optreden dansbaar en best okay. De poprock van Monsieur Cannibale is te vergelijken met die van Wilco maar dan minder rustig en met meer rock. Qua originaliteit scoren zij niet erg hoog en op een gegeven moment wordt deze radiorock ook wel saai. Maar dan pakt Monsieur Cannibale de trukendoos uit met puike solo’s, een megafoon en dansende vrouwen op het podium. Het toch al hoge pleziergehalte op het podium wordt nog een latje hoger gelegd.

Tijdens het optreden van King Jack wordt het al wat voller op het Koningsplein. Vooral het jonge-meisjes-gehalte voor het podium is duidelijk gestegen. De leden van King Jack mogen er ook zijn met hun lange krullen, zonnebrillen en stoere leren jassen. Voor de rest heeft King Jack weinig om het lijf. Ze kunnen weliswaar allemaal aardig en lekker rauw zingen maar met hun uiterlijk en hun melodieuze gaap-rock is King Jack vooral een levend cliché. Mix dit allemaal met een paar covers en eigen nummers over de liefde en voilà, uw standaard leuk feestbandje. Nog een punt van ergernis: de bassist. Deze ‘komiek’ verbloemt met zijn ‘humor’ het niet kunnen vinden van de onderste drie snaren van zijn instrument.   

Dan is het de beurt aan Rigby, die origineel begint met een lekkere drumsolo. Eén voor één komen de muzikanten het podium op, als een echte steract al. Rigby maakt een beetje poppy feel good rockmuziek, wat duidelijk gewaardeerd wordt door het weinige publiek dat er rond etenstijd nog staat… Het siert Rigby dat ze zich hier niks van aantrekken, er wordt nog steeds een flinke show neergezet. Vooral de frontman valt op door zijn expressieve podiumpresentatie. Muzikaal gezien is het wat mij betreft soms een beetje ‘overdone’. Met twee gitaristen, een toetsenist en daarnaast de zanger die zich ook nog aan een gitaar of aan de toetsen waagt, is het iets te vol en te veel melodie om mijn emotie te raken.

Soulvation is de afsluiter van de dag. Deze band krijgt het plein warempel nog aardig vol op deze treurige, koude en regenachtige avond. Soulvation bestaat vooral bij de gratie van de dj, die naarmate de set vordert steeds meer mijn goedkeuring kan wegdragen. De galm op de microfoon van de zanger/rapper is er vooral om de man wat sex-appeal te geven, een poging die volgens ondergetekende niet bepaald is geslaagd. De gitarist (even geleend van Rigby overigens) staat er een beetje voor de show bij lijkt het wel, want hij is tijdens het samenspel niet te horen, maar als hij zo af en toe een solo-tje mag geven komt er groot gejuich vanuit het publiek. Zonder de entourage van een groot podium en flikkerende discolichten komt Soulvation niet helemaal over, maar dat mag de pret niet drukken, het Koningsplein gaat los!