De zaal is nog leeg op het officiële begintijdstip van This Routine Is Hell, de band begint daarom wat later. Gelukkig maar, want er waren alweer drie mensen meer binnen. Ze steken van wal en de muziek knalt uit de boxen. Drummer Boris steekt bij de breakdowns zijn drumsticks de lucht in zodat hij zijn trommels nog harder kan raken. De zanger heeft een ernstige vorm van ADHD: Agressieve Denderende Hardcore Dance-moves. De band overtuigt ondanks slechts twintig man publiek. De oudere nummers zijn wat sneller en rauwer, de nieuwere bevatten mooie melodische riffjes en gitaarsolo’s. Het wordt al snel duidelijk dat de jongens echt achter hun muziek staan. Het element passie is ruimschoots aanwezig. Minpuntje is dat de zang af en toe wat geforceerd overkomt. Dan lijkt het alsof de vermoeidheid bij zanger Noam heeft toegeslagen. Potentie hebben de heren zeker!

De volgende band die voor het handjevol toeschouwers mag verschijnen is de gloednieuwe hardcoreband Cornered. Volgens hun MySpace komt de band uit Dublin, maar dit blijkt een grap te zijn. Zelfs The Stage is erin getrapt, aangezien op de site (IRE) achter de bandnaam staat. Ze komen uit het hoge noorden: Friesland. Het optreden begint met “Wij zijn Cornered en dit is onze intro." Een ongebruikelijke inleiding. Ondanks het feit dat het pas hun tweede show is, gaan met name de leadgitarist en de zanger helemaal los. De drummer en zanger ontdoen zich van hun shirt en hebben zo ongeveer dezelfde tattoo op hun borst. De jongens zetten een degelijke set neer. Er wordt meer gedanst dan tijdens This Routine Is Hell, maar het zijn ook de heren van de eerste band die zich uitleven. De bassist is gedurende de hele set bezig met rek- en strekoefeningen voor zijn knie. Deze worden steeds heviger naarmate hij het meer naar zijn zin begint te krijgen. De muziek is niet bijster origineel, maar dat vindt niemand erg. Na een half uurtje is het de beurt aan de twee buitenlandse bands.

Het Duitse Goldust is een markant gezelschap. Echte Typetjes. De zanger heeft een houthakkerskostuum aan, de gezette bassist denkt dat hij in de sportschool is en de drummer is een onvervalste metalhead. De leadgitarist had ook een bandlid van My Chemical Romance kunnen zijn. De tweede gitarist ziet eruit als een wereldvreemde jongen die de hele dag World Of Warcraft speelt. Maar genoeg over uiterlijk, laten we het over de muziek hebben. Die is zeker niet alledaags. Dit komt waarschijnlijk doordat de kerels niet weten wat ze willen. Intro’s die ook van Bullet For My Valentine en Metallica hadden kunnen zijn, snelle gitaarsolo’s, breakdowns op de meest vreemde momenten. Het geheel klinkt als een compilatie van allerlei nummers van verschillende bands. De frontman lijkt iets te veel bier of Hollands groen spul te hebben gehad; hij braakt een beetje op het trapje naar het podium. De band maakt niet bepaald een geweldige indruk en Engels met een Duits accent is gewoon erg lelijk.

De afsluiter van de avond belooft een knaller te worden. De Amerikanen van Attitude hebben hun strepen wel verdiend in de hardcorescene. Jammer genoeg is het enige overgebleven bandlid de huidige zanger. Het is al snel duidelijk dat overige muzikanten bij lange na niet het niveau van de originele bezetting halen. Attitude staat garant voor catchy oldschool hardcore. Het is jammer dat dit vreemdelingenlegioen totaal niet uit de verf komt. Nog irritanter is de gitaar die veel te hard klinkt uit de boxen. Tussendoor is een vervelend piepgeluid te horen. Dat is nog niet alles. Omdat het grootste deel van de band uit leden van Glue bestaat, wordt de helft van de set nummers van die band gespeeld. Het eindoordeel dat mij rest over dit zootje bijeengeraapt is: slechte coverband. Maar voor de zanger niets dan respect omdat hij wel wil vechten voor de zeer gerespecteerde band Attitude.