Vanavond in Merleyn is een avond vol vragen: "Willen de twee pratende en giechelende meiden alsjeblieft ophouden met praten en giechelen?", "Waar kan ik een kamer vinden voor het homo-stel vóór mij?" en "Waarom is dit pas het eerste optreden van Lavalu in Nijmegen?" Zo ver is Arnhem nou ook weer niet.
Begin dit jaar voorspelde de redactie van 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen nog dat Lavalu dit jaar zal doorbreken. Het heeft er alle schijn van. Een bijdrage voor een cd-compilatie van het Muziekcentrum Nederland, het aankomende eerste album en een geslaagd eerste optreden in Nijmegen in een redelijk goed gevuld Merleyn. Wat kan een band zich meer wensen? Dat dit jaar het succes Lavalu toelacht, is mooi te zien tijdens het gehele concert. Het spelplezier spat ervan af.
Het duurt even voordat ik erin kom en mij bij het publiek aansluit maar dan is ook bij mij het ventiel geheel open gedraaid en gaat het enthousiasme los (al hou ik mijn kritische recensentenhouding aan). Er hangt een ontspannen sfeer in de zaal. Af en toe waant men zich in een donkerrood verlicht jazzcafé met hier en daar momenten van helderheid. Tijdens deze momenten barst Lavalu los. De rustige jazz-achtige opbouw maakt plaats voor het geweld van de popmuziek om dan een kruisbestuiving aan te gaan met jazz.
Hoewel het chaotisch en onsamenhangend klinkt als iedereen door elkaar heen speelt, past het in het gehele plaatje en het bewijst de grote kracht van Lavalu. Het bewijst hoe energiek Lavalu jazz over kan brengen aan een groter publiek. En het bewijst dat zij van alle markten thuis zijn. Ze beheersen vele spelsnelheden en verschillende muziekstijlen. Het groovt, het swingt en zelfs het rustige liedje wordt niet geschuwd als zangeres Marielle Woltring alleen door cellist Jörg Brinkmann wordt begeleid. Je zou bijna een jazzy punkliedje verwachten.
Echter, in het muzikale geweld van de losbandige improvisaties gaat het pianospel van Marielle onder. Het komt pas ten gelde als Lavalu het rustig aan doen. Hetzelfde kan niet gezegd worden van Marielles stem die blijkbaar elk muzikale chaos de baas is.
De podiumpresentatie laat een beetje te wensen over. Dankzij een drumstel, een cello en een piano is het vooral een zitconcert van Lavalu. Marielles lichaam schokt heen en weer alsof zij dansend op haar kruk zit. Het oogt allemaal ietwat statisch, alleen de staande saxofonist Miguel Boelens kan zich vrij bewegen. Dit mag de pret echter niet bederven. Het publiek is enthousiast en reageert uitgelaten op het vertoonde spel en het daarbij behorende plezier. Lavalu en het publiek hebben er beiden duidelijk zin in. Ook de pauze tussendoor bederft de chemie tussen band en bezoekers niet. Lavalu houdt aan de lijn vast die maar al te graag door het publiek gevolgd wordt. Het is jammer dat Nijmegen vanavond pas van Lavalu heeft mogen genieten.