The Shining trapt af vanavond. Stevige trashpunk uit Amsterdam. De energieke frontman heeft er duidelijk zin in, maar de overige bandleden mogen thuis voor de spiegel nog wel wat oefenen om hun podiumpresentatie te verbeteren. Als geheel komt The Shining derhalve wat onzeker over.

Hardcorepunkformatie 1000 Miles Ahead uit Nijmegen en omgeving had ik al eens gezien in Vera in Groningen. Ik herinner me een energieke show met een goede podiumpresentatie. Springen en posen tijdens het spelen lijkt eerder regel dan uitzondering. Doordat mijn verwachtingen nogal hooggespannen zijn, kan de band eigenlijk alleen nog maar tegenvallen. De bandleden stralen niet het enthousiasme uit dat er volgens mij wel in zit. Op de muziek zelf is weinig aan te merken. De groep speelt oude en nieuwe nummers, die er goed in zitten. Wat voor mij een positieve ontwikkeling is, is dat de nieuwe nummers qua zang melodieuzer zijn dan de oude nummers. Dat een van de gitaristen nog maar kort in de band speelt en dat dit zijn eerste show was, valt niet op. In april gaan de heren op tour door Frankrijk en Spanje. Mijn verwachting is, dat 1000 Miles Ahead bij terugkomst weer helemaal terug is op haar oude niveau of misschien zelfs daar bovenuit zal stijgen.

Het gaat goed met Smash The Statues uit Nijmegen en Utrecht. De ambitieuze mannen staan bijvoorbeeld in juni met Propagandhi in de Melkweg en spelen shows in binnen- en buitenland. Met hun punk ageren de heren fel tegen politieke en sociale misstanden in de samenleving. Het blijft hierbij niet alleen bij woorden: de bandshirts van Smash The Statues zijn vervaardigd uit biologisch katoen en zijn klimaatneutraal. Meer bands zouden dit initiatief moeten oppakken! De podiumpresentatie is goed. Het is duidelijk zichtbaar dat de bandleden er zin in hebben en dat ze goed op elkaar zijn ingespeeld. Muzikaal vallen de backing vocals me op. Die zijn niet alleen goed bedacht, maar worden ook goed uitgevoerd. De verschillende stemmen passen goed bij elkaar en vormen een evenwichtig geheel.

 Sinds de oprichting in 2003 heeft de Amsterdamse punkband Gewapend Beton een enorme groei doorgemaakt. De dertienjarige jochies van weleer lijken vanuit het niets uitgegroeid tot een van Nederlands meest gerespecteerde punkbands. De heren staan bekend om hun energieke, aanstekende shows. In Groesbeek bevestigen ze dit opnieuw: een en al beweging op het podium en in de zaal. Gehuld in een leren jasje en met lichtgeblondeerd haar is de frontman een opvallende verschijning, die de punkmuziek van een passend uiterlijk voorziet. Muzikaal heeft de succesvolle formatie iets van Poison Idea, wat in de smaak valt bij het publiek. Voorafgaand aan de nummers laat Gewapend Beton met haar mening over Geert Wilders en Rita Verdonk zien dat ook zij maatschappelijk geëngageerd zijn, hoewel wat minder genuanceerd dan Smash The Statues.

Als laatste band beklimt Cheating Death de bühne. Het is mij niet helemaal duidelijk waarom deze band uit Drenthe als laatst geprogrammeerd staat. Veel bekendheid geniet ze immers niet in de regio Nijmegen. Is het de bedoeling dat zij als het ware een naprogramma vormen voor hoofdact Gewapend Beton? In elk geval overtuigt de punkrockformatie de enkelingen in het publiek nog niet. In de muziek van de Drentenaren zijn zeker interessante dingen te bespeuren, maar doordat de mannen eruit zien alsof ze niet zoveel zin in optreden hebben, is het lastig om die dingen er daadwerkelijk uit te halen.

De punkavond in zijn totaliteit gaat zeker als geslaagd de boeken in. De vijf bands zorgden met hun verschillende invulling van het punkgenre voor een gevarieerde avond. Ook over het bezoekersaantal viel niet te klagen. Voor een plaatsje als Groesbeek was opkomst meer dan goed. Een goed begin van de lente.