Fortarock, de terugkerende metalavond in Doornroosje, gaat deze zomer open air. Maar vanavond eerst nog vertrouwd binnenshuis met drie metal/hardcorebands op het programma. Als eerste The Human Abstract, de onbekendste van de drie, uit Los Angeles. Vervolgens de gerenommeerde hard-/metalcoreband The Chariot (vooral populair door de ex-zanger van Norma Jean) En als laatste de headliner: de niet in een hokje te plaatsen hyperactieve band Protest The Hero.

Om iets over half 9 bijten de heren van The Human Abstract het spits af. Aan het eerste nummer te horen neigt de muziek naar metalcore. Het is erg jammer dat het nummer van technische fouten van alle bandleden aan elkaar hangt. De band lijkt dit zelf ook te beseffen en de daarop volgende nummers klinken als excentrieke emocore. Excentriek, omdat het gitaargeluid bijna Iron Maiden-achtig overkomt, terwijl het geheel toch klinkt als moderne post-hardcore. 

Opvallend is dat de leadzanger van The Human Abstract een ware stemkunstenaar is. De vloeiende overgangen van clean voice naar screams zijn fenomenaal en de muziek zit deksels goed in elkaar. Het verwachtingspatroon van de zanger is wel wat hoog:”If you know the words, sing the words!” De respons van het publiek is:”We don’t know the words!” Na een vlammende 25 minuten vol power, spelen de Amerikanen hun laatste nummer: Mea Culpa. Dat nummer is een verademing voor het publiek want het is verreweg het beste dat ze te berde brengen deze avond. Het lied bevat melodisch geweldige elementen waaronder een gitaarsolo en riffjes waar je alleen maar van kan genieten. Na wederzijdse tevredenheid van band en publiek, verlaten de heren het podium.

Daarna is het tijd voor het wat lompere werk van de gasten van The Chariot. Hun stijl is het beste te omschrijven als brute metalcore. Opvallend is dat de bandleden bijster goed met hun instrumenten overweg kunnen. Dit komt het showelement ten goede! Gitaren worden met beleid rondgeslingerd en de zanger is ook niet vies van een beetje goochelen met zijn microfoon. Hij zweet peentjes, en legt zelf uit wat de reden is: hij is behoorlijk ziek. Ondanks dit ongemak weet de band het publiek zeker te vermaken. Er ontstaat zowaar een moshpit, die in Doornroosje zelden tot nooit voor komt.

Heel indrukwekkend is de muziek zelf echter niet. Gewoon lekker beuken schijnt het motto van de jongens, die voor het eerst een show in Nederland spelen, te zijn. Het kinderliedje dat afgespeeld wordt tussendoor is een beetje jammer en allang niet meer origineel. Na een half uurtje speelt The Chariot de laatste serenade aan het publiek. De band is erg toegewijd en vol energie, zoals het een echte hardcoreband betaamt! Het slotnummer ligt erg lekker in het gehoor en kan op veel waardering rekenen. De sympathieke Amerikanen bedanken het publiek en maken plaats voor de headliner.

Protest The Hero, wat moet je daar nu over zeggen? Een genre benoemen voor deze band is onmogelijk. Wel kan het publiek constateren dat de kerels uit Canada er zin in hebben! Flinke breakdowns en talloze tempowisselingen worden niet geschuwd. De beste definiëring voor de muzikanten is: pure klasse. De zanger heeft wat stemproblemen, maar dit maskeert hij prima. Het gitaarwerk is onnavolgbaar. De drums zijn zo strak als skinny jeans, en ook de baslijn komt mooi naar voren. De muziek van Protest The Hero is zó compleet dat het niet uitmaakt of je metalhead, punker of emo bent. Ze hebben voor ieder wat wils.
De zanger heeft zijn woordje ook wel klaar:”I’m not that drunk, but these stupid shoes are taking my fucking balance away.... alright, I’m pretty drunk.”

“De geluidsman heeft altijd gelijk”, wordt gezegd, maar dit keer heeft hij het echt niet bij het juiste eind. De zang is veel te zacht afgemixt waardoor de lage screams nauwelijks te horen zijn. De rode draad van het optreden is het gebabbel van de frontman. Door de opmerkingen, joints die op het podium gegooid worden, de gitarist die even zijn backing vocals vergeet, zou je bijna uit het oog verliezen dat de band barst van het muzikaal talent. Als de band aan het laatste nummer begint, zijn gitaarriffs en zanglijnen te horen die verbazend veel lijken op die van de bizarre metalcoreband Fear Before The March Of Flames. De zanger antwoordt echter negatief op mijn vraag of ze door hen beïnvloed zijn. Het publiek wordt vanavond getrakteerd op een flinke dosis ijzersterke technische herrie. Ja, zelfs in de tijd dat Mojo de muziekwereld in zijn zak lijkt te hebben, zijn er gelukkig nog shows waarbij de prijs-kwaliteitverhouding wel goed is!

Een lekkere rockavond met bands die tot op het bot gemotiveerd zijn en alles uit de kast halen. Wat wil je als muziekliefhebber nog meer? Kwalitatief is er niets op de bands aan te merken, en aan de rij bij de merchandise te zien na de show, hebben ze aardig wat zieltjes gewonnen! Een staande ovatie voor de programmeur van Fortarock die weer eens originele, pakkende muziek geregeld heeft. Chapeau!