Pocketpop is één van de Gelderse popprijzen, gesitueerd in het Land van Maas en Waal. Voor de Nijmegen-georiënteerde lezers, het is een equivalent van De Roos van Nijmegen, maar dan anders. Bij Pocketpop mogen ook bands van buiten de eigen regio meedoen. Op deze wijze vervult het festival een dubbele rol. Zowel lokaal talent wordt een podium geboden, maar de bezoekers uit de landelijke regio krijgen ook eens wat anders op hun bordje dan de standaard lokalo’s die jaarlijks hun rondje doen langs de spaarzame cafés die het gebied arm is.

Zo staat deze avond allereerst het Limburgse Audiofeel op het programma. Een tamelijk frisse britpop/rockband die behoorlijk gewaagd hun optreden opent. Fragiel gaat de zanger/gitarist (type Liam Gallagher-look met Brian Molko stemgeluid) van start, zichzelf begeleidend met minimaal gitaarspel. Gevreesd wordt voor een pathetische Starsailor-kloon, maar gelukkig ontpopt het nummer zich op een epische wijze, met behulp van de collega-muzikanten, tot een flink scheurend slotakkoord. Het nummer is typerend voor de set van de band. De composities zitten behoorlijk dynamisch in elkaar en herbergen soms verrassende wendingen. Audiofeel ziet er uit als een bij elkaar geraapt zooitje, maar weet van hun muziek toch één geheel te smeden. Zij verzorgen een prima opening van de eerste voorronde van het festival.

Iedere ronde van Pocketpop staat minimaal één regionale (jonge) act geprogrammeerd. Ditmaal is het de beurt aan de metalcore formatie Signs of Despair uit Deest/Ewijk/Nijmegen. Deze piepjonge gasten (de drummer is 14!) brengen een heuse pot heftige metaalklanken op de planken. Het publiek staat verwonderd naar de band te kijken. De zanger tracht, soms licht geforceerd, zijn stembanden op te rekken door gebruik te maken van keelklanken van verschillend garnituur. Brullend, screamend, gruntend, zingend (!), pratend; deze jonge gast toont lef. Zijn bandmaten zijn soms niet geheel strak in hun spel, maar de band bezit zeker de ballen en potentie om door te groeien naar volwassendom in de toekomst. Dit is echt zo’n band die binnen het metalprogramma van een zaal als het gezellige JC Staddijk goed tot zijn recht zou kunnen komen.

De mannen van Mindless hebben Staddijk en alle andere podia van Nijmegen en verre omstreken al lang plat gespeeld. Hun optreden op Pocketpop moet dan ook gezien worden als een poging om de stilte die er de laatste tijd heerste rondom de band te doorbreken. De pretenties van de band zijn inmiddels verschoven naar gezelligheid en lol in plaats van het beste jongetje van de klas trachten te zijn. Alle bandleden kunnen binnen andere projecten hun metalen ei mogelijk beter kwijt dan binnen Mindless. Maar voor het betere feest moeten ze toch bij hun (voorheen) grotere kostwinnaar zijn.

Mindless’ onderbroekenlol blijft van het niveau ‘puberpopbandje’, maar toch ze zijn zoveel beter dan dat. Loeiend strak worden de heavy riffs inclusief Nederlandstalige teksten de zaal in gespuugd. En om het energieke partijtje tot een goed einde te brengen, springt zanger Tim op het einde van de set ook nog maar eens het mager aanwezige publiek in om met hen een oud-Hollandsch-pitje te bouwen. Dat zijn stem tamelijk plat en eentonig klinkt wordt hem daardoor ook maar vergeven. Mindless bestaat uit een vijftal fijne gasten waar het zowel op als buiten het podium goed mee toeven is.

De eerste voorronde van Pocketpop mag dan wel niet zo goed bevolkt zijn als er van het festival gewend mag zijn, de sfeer is er niet minder om. Zaterdag de 14e maart is de volgende voorronde, zie de website voor meer informatie.