Bij binnenkomst maakt de aanblik van het knusse podium van De Lier nieuwsgierig naar wat de avond zal brengen. Een scala aan instrumenten staat op de bühne uitgestald. Dat schept verwachtingen.

Die verwachtingen worden eigenlijk al met de eerste maten van het onder andere uit Nijmegen afkomstige Do Not Run We Are Your Friends (DNRWAYF) waargemaakt. Direct wordt het publiek meegenomen in een wereld van donkere steegjes, dampen die ’s nachts uit roosters vanuit ondergrondse metrostations de straten beslaan en Dick Tracy en Batman die in een groezelige kroeg onder het genot van zelfgestookte bocht zitten te pokeren.

Sterk tot de verbeelding sprekende jazzrock-noire, zo is de muziek van DNRWAYF misschien het best te omschrijven. Het is duidelijk wie de drijvende kracht achter de band is. Met zijn uiterst inventieve baslijnen, die variëren van psychedelisch tot zwaar pompend, legt de bassist een stevig fundament, waarop door de overige bandleden stevig wordt gebouwd. Van ingetogen, breekbare gitaarloopjes die refereren aan Motorpsycho of het wat minder bekende The Redneck Manifesto, tot een Jaga Jazzist-achtige, rockende kakofonie waarin saxofoon en trompet de sfeermakers zijn. Rode draad door het optreden: de zwoele, slepende zanglijnen van de zangeres en het strakke drumwerk. Zelden een drummer zo gefocust bezig gezien.

DNRWAYF barst van de ideeën en creativiteit. Mooi om te zien is hoe enkele muzikanten aan één instrument niet genoeg lijken te hebben en er met andere (zelfgemaakte) instrumenten nog een schepje bovenop doen. De bassist bedient zich regelmatig van een marimba en dulcimer. Een standaard met allerlei tingeltjes, tangeltjes, potjes en busjes waar de gemiddelde Zuid-Oegandese medicijnman/regenmaker jaloers op zou zijn, wordt bediend door de zangeres, saxofonist en trompettist. Deze aanvullingen op de toch al complexe nummers van DNRWAYF brengen het gevaar met zich mee dat het geheel een brei wordt, maar worden gelukkig zo effectief toegepast dat ze enkel bijdragen aan de sfeer. Dit is precies het grootste pluspunt van het optreden van DNRWAYF; ondanks dissonanten, onalledaagse maatsoorten en verschillende instrumenten is het een samenhangend geheel dat van begin tot einde weet te boeien.

Ja, en dan denk je dat het hoogtepunt van de avond al geweest is. Dat DNRWAYF alle reserves wat betreft concentratie en enthousiasme al heeft aangeboord. Toch, een betere overgang tussen twee bands had er niet kunnen zijn. De energie van de Spendex Devils slaat genadeloos toe.  

De Spendex Devils zijn afkomstig uit Leeuwarden, Ede, Utrecht en Zwolle maar het is duidelijk dat hun hart op een gezamenlijke plek ligt: de moerassige, zompige en broeierige zuidelijke staten van Amerika. De heren gaan wat voorzichtig van start maar na een nummer of twee zijn de eerste zweetdruppels op het gelaat van de zanger/bassist zichtbaar en gaat de band echt los. Wat een energie hebben deze mannen! Hun rauwe, vunzig rammelende rock wordt vol overgave op de zaal losgelaten en de vonk slaat duidelijk over. Dit is muziek die het hoofd, of je nu wilt of niet, mee doet bewegen op het ritme van de puntige gitaarlicks.  

De originaliteitprijs zullen de vier mannen niet krijgen, maar alles klopt aan de band. De nummers zitten goed in elkaar, er wordt vol overgave gespeeld en fijn in het gehoor liggen de Spendex Devils ook. Het gruizige, ietwat kille gitaargeluid wordt mooi aangevuld door een brommende, diepe bas.  De bassist - die zijn teksten weliswaar meer uitspuugt dan zingt – heeft tóch soul.

Als de band aan het laatste nummer is toegekomen wordt het publiek even op het verkeerde been gezet. Een van de gitaristen haalt een (semi)akoestische gitaar tevoorschijn. ‘Ah, een rustig nummertje als afsluiter’, zie je de bezoekers denken. Dat is dan even een tegenvaller want ‘allememachies Adriaantje!’, zo zou onze vriend met de rode neus uitroepen, wat een ranzig en volvet geluid komt er uit deze gitaar. Het afsluitende nummer is dan ook het hoogtepunt van de set. De Spendex Devils sluiten af met een nummer dat naar het einde toe drijft op een moerasmoddervette gitaarrif en lijkt te resulteren in een ontploffing van het een of ander. Wat een afsluiter.  

Na het wel zeer hoge niveau van de twee voorgaande bands heeft lokale metal/stonerband Fire ’n Brimstone de moeilijke taak de avond af te sluiten. De gemiddelde leeftijd van de band ligt aanzienlijk lager dan die van hun collega’s en dit is dan ook meteen te merken. Waar DNRWAYF en Spendex Devils wat betreft geluid en muzikale richting hun zaken goed voor elkaar hebben, is Fire ’n Brimstone nog zoekende naar een eigen weg. Dat de band in hun zoektocht ongetwijfeld naar een band als Down kijkt is overduidelijk te horen aan de groovende gitaarloopjes. Deze zijn stuk voor stuk van een aardige kwaliteit, het tempo van het optreden ligt jammer genoeg wat te hoog waardoor de ‘schwung’ verloren gaat en eentonigheid de boventoon voert. Zal ongetwijfeld met de zenuwen te maken hebben.  

Te prijzen in ieder geval is dat de band er wel staat, ondanks de leeftijd en de voor nu nog hoge ambities. Een jaar of twee in de oefenruimte en wat meer optreden zal Fire ’n Brimstone veel goed doen. Deze jongens moeten nog wat rijpen en de tijd krijgen om nummers te schrijven die qua tempo en structuur écht afwisselend zijn en om te schaven aan hun geluid. Anders gezegd: Fire ’n Brimstone moet nog wat volwassener worden. De intentie is er echter wel. Met dit optreden laat de band in ieder geval zien over een hoop lef te beschikken en leuke ideeën voor nummers te hebben (hulde voor de dubbele gitaarsolo’s).

De derde voorronde van Pocketpop was kwalitatief hoogstaand, en het moet eerlijk gezegd wel heel raar lopen als tenminste twee bands van vanavond niet in de finale terechtkomen. Maar wie weet?