Vandaag is het de derde keer dat het duo Schupp en Van Dijk zich laat vergezellen door drie muzikanten om andermans en eigen animatiefilms te begeleiden met muziek. Het muzikaal visuele spektakel vormt de tweede editie van het LUX-programma Film Unplugged dat een aantal weken terug is begonnen met de live begeleiding van Stuurbaard Bakkebaard bij de film C’est arrivé près de chez vous.
 
In een rustige schemerige zaal staan een aantal muzikanten wat instrumenten te stemmen, terwijl op de achtergrond op groot scherm het menu van de kijkshock-dvd geprojecteerd wordt. Na verloop van tijd worden wij even alleen gelaten met dit menuscherm dat af en toe een gedempt hoog geluid maakt waarna uit een pijp rook vloeit die zich vormt tot een mannetje. Deze handeling herhaalt zich nog enkele keren, totdat de bandleden binnenkomen om kijkshock nummer drie af te trappen.

Het spektakel begint met Loops Light, een variatie op het eerste werk dat de mannen samen hebben gemaakt. De compositie borduurt wat voort op het menuscherm dat bestond uit een handeling die zichzelf constant herhaalde. In Loops Light zien we bijvoorbeeld een man die opgeslokt wordt door een vrouw en door een mannetje dat over een rood vlak loopt. Deze ‘loops’ worden steeds sneller herhaald en gaan steeds meer over elkaar heen vloeien, zodat het geheel eindigt in een zeer vol muzikaal visueel spektakel.

De tweede compositie heet Laika. Dit werk vertelt het ontroerende verhaal van de Russische hond die de ruimte in werd gestuurd. Persoonlijk vind ik dit een van de beste composities, vooral omdat verschillende muzikale sferen op een zeer kunstige wijze elkaar opvolgen. Tragische volkse melodieën worden afgewisseld met afstandelijke, duistere jazzstukken. In het filmpje zien we Laika de hond in een raket de ruimte in vliegen, en zien we zijn baasje eerst een sigaar roken en vervolgens huilen om het verlies van zijn hond. Vervolgens worden aaneenschakelingen van beelden vertoond, waaronder een abstracte weergave van een man die zijn hond uitlaat.

Wat mij steeds het meeste aanspreekt in al deze werken is de manier waarop beeld en geluid echt op elkaar inspelen. De muzikanten weten de kijkervaring constant weer op een andere manier te sturen.
 
In de compositie I Was Not zien we vervolgens een eindeloze zee die rustig op en neer lijkt te gaan door de kalme muziek die eronder wordt uitgevoerd. Wanneer de muziek plotseling een zeer chaotische wending krijgt, lijkt deze zee helemaal niet zo vredelievend, maar allesverslindend. Na een tijdje zien we dan ook een persoon in de zee die aan het verdrinken is.

De een-na-laatste compositie laat wederom zien hoe goed deze mannen op elkaar en op het beeld zijn ingespeeld. In Pas de Duck zien we een eendje dat op de maat loopt en kwakt. Zo nu en dan komt er een ander personage in beeld dat op de maat danst of het eendje schopt (ook op de maat uiteraard). Het middenstuk van het werk bestaat uit een virtuoos muzikaal intermezzo waarna terug wordt gegrepen naar het kwakende eendje, die het einde van de compositie vormt.

Al met al kan gezegd worden dat dit programma op zeer treffende wijze heeft laten zien hoe beeld en geluid elkaar kunnen beïnvloeden. Niet alle filmpjes waren even goed, maar de muziek zorgde er ook bij deze filmpjes voor dat ze zeker het kijken waard waren. Ik hoop dat we meer van deze mannen gaan horen.