Jerome XL heeft de wat ondankbare taak om het voorafje bij het afscheidsoptreden van Osdorp Posse (O.P.) te verzorgen. Hij behuppelt het podium enthousiast met zijn maat, en hier daar zwaaien wel wat armen de lucht in, maar het geheel wordt door de meesten toch wat sceptisch en van afstand aanschouwd. Want ondanks herhaaldelijke oproepen van de rapper heeft het publiek nog weinig zin om naar voren te komen. De beste Jerome eindigt zijn optreden met de enigszins loze constatering dat de zaal in ieder geval wel een stuk voller is. (Gelukkig voor hem mag hij later nog even schitteren bij de Posse op het podium.)
Het wordt nu echt vol, druk en warm. Osdorp Posse laat nog even op zich wachten, maar verklaart later dat ze zich wat zorgen maakten om het vroege uur waarop het concert moest beginnen. Die zorgen blijken onnodig, want het publiek is van meet af aan uitzinnig, en danst en zingt uit volle borst mee. Meer dan eens verandert de zaal in één grote pit, waar iedereen zijn dak uit springt. Alleen achterin vind je nog enige rust en veiligheid.
De heren rappers zijn zelf ook meteen vol energie en enthousiasme en bij het derde nummer duikt IJsblok op de wenkende handen uit het publiek. Dit zet trend, en zo zwerven en vallen het hele concert diverse lichamen over de handen van het publiek de zaal door. Def P besluit het nummer Hoofdschakelaar vanavond op te dragen aan een verdwaasde crowdsurfer, en aan ieder ander die de weg een beetje kwijt is. Het refrein wordt door de hele zaal meegezongen, zoals later ook nog gebeurt bij oude bekenden als Moordenaar en Bier.
Ergens halverwege het optreden lijkt de energie van de zaal een beetje in te zakken, maar Def P pakt het goed op met een geheugenoefening: hij begint een rap, het publiek valt in en maakt het af. Met het gros van de toeschouwers valt inderdaad wel een dergelijk spelletje te spelen. Veelal eind-twintigers, waaronder een enkele rasechte hiphopper die de puberteit overleefd heeft, maar verder vooral nederhoplievende mannen (het aantal vrouwen is op iets meer dan twee handen te tellen) die ooit rondliepen met O.P. in hun walkman en meeschopten tegen maatschappij en gevestigde orde.
Dat de Posse dat schoppen nog niet verleerd is, blijkt vanavond eens te meer. Nostalgisch wordt de tijd aangehaald en geroemd waarin er op festivals nog gecrowdsurfd en gestagedived mocht worden, waarin paddestoelen geoorloofd waren en sigaretten en joints binnen nog welig tierden. Een perfect moment voor Steek ‘m Op. Menigeen grijpt de gelegenheid aan om een ouderwets fijne peuk op te steken. Niemand lijkt er om te malen, en ook Seda rookt gezellig mee. Het zorgt voor verbroedering en de rap wordt dan ook luidkeels toegejuicht.
Het optreden als geheel komt natuurlijk en spontaan over, wat de algehele relaxte en positieve sfeer versterkt. De inhoud en uitvoering van de raps zijn als vanouds vlot en sterk. De show wordt afgesloten met Afschijt (Afscheid), en dat thema wordt in de toegift nog eens doorgezet met Dood Ga Je Toch. De laatste beats en raps naderen en dan zal het nog slechts herinnering zijn die de live O.P-ervaring levend houdt. Maar deze bezielde, old school hardcore avond zal niet snel vergeten zijn. "Echte hardcore zit ‘em in je bloed!"