Als artiest heb je de omstandigheden van een optreden nooit echt in de hand. Dat weten de beide acts van vanavond – Mummy’s a Tree en Marten de Paepe – maar al te goed. Maar een goede verstandhouding met je lieve toehoordertjes kun je als artiest vaak voor een groot deel ook zelf afdwingen. Neem bijvoorbeeld Stefan van den Berg, spil (en momenteel enig lid) van Mummy’s a Tree. Idealiter wordt het geluid van zijn band vooral gekenmerkt door een diepe gelaagdheid, met een muzikale inkleuring die tegelijk sympathiek kan rammelen en bij vlagen weet te verrassen, door subtiele interacties van de leden onderling. Maar nu Mummy’s a Tree weer is teruggebracht tot een éénmansband, blijven de liedjes dan eigenlijk nog wel overeind?

Het antwoord is ja. Het gebrek aan mankracht noopt Mummy’s a Tree weliswaar tot een kalere aanpak, maar de muzikale striptease brengt vooral de kracht van de composities naar voren. Zo kan A Lifetime Overseas ook zonder de venijnige gitaren en speelse toetsen overeind blijven, en is Dancing in the Light, ondanks het ontbreken van drums, zo mogelijk nog dansbaarder dan het origineel door het hogere speeltempo. En mocht de aandacht af en toe al iets verslappen, dan zet een heuse gonzofoonsolo of een prachtig nieuw nummer als Far From Me de boel toch weer op scherp. Weliswaar anders dan normaal (en ook geen permanente oplossing, getuige Stefans oproep voor nieuwe bandleden), maar het is een prettige constatering dat Mummy’s a Tree ook in sobere vorm weet te bekoren.

Iemand die het per definitie niet van al te veel opsmuk hoeft te hebben is Marten de Paepe. De smaakvolle ondersteuning door Chantal van der Leest op xylofoon zorgt vanavond voor een prettige uitdieping, maar aan de basis staat toch vooral een man met een gitaar. Eentje met bijzonder fraaie liedjes, bovendien. Een troostende, warme stem en gitaarspel met een zekere ‘schwung’ waar een hypnotiserende werking van uit gaat; iets wat vanavond onder het respectvol stille publiek perfect tot zijn recht komt. Voornamelijk Engelstalige bespiegelingen over dagelijks leed en leven, onderwerpen die hun doel en uitwerking ook niet missen.

Nick Drake is een vaak gemaakte vergelijking qua sfeer en stemgeluid en op zich is er wel een voorzichtige parallel te trekken. Maar waar Nick Drake bijna nooit optrad, daar grijpt Marten elke uitdaging aan om een publiek voor zich te winnen; ongeacht de locatie, aanleiding of het beoogde publiek. 200 (!) optredens in iets meer dan 3 jaar tijd door het hele land zorgen ervoor dat er vanavond een ervaren entertainer op het podium staat. Eentje die meteen vanaf de eerste noot het publiek vast kan houden, om ze vervolgens pas weer los te laten bij de toegift (een fraaie Nederlandstalige bewerking van W.F. Hermans’ Straattoneel). En of hij de gemaakte grapjes of toelichtingen bij de nummers nu ter plekke verzint of al voor de zestigste keer afratelt? Als er al een automatische piloot is, dan is het in elk geval niet te merken. En dat is ook een kunst op zich.

“Although the road is long, I’ll be driving on”, zingt hij in het nieuwe nummer Boskoop. Het is een credo dat in principe kan gelden voor zijn muzikale loopbaan tot dusver. Hard werken, jezelf verder ontdekken en ontwikkelen als muzikant, groeien als podiumpersoonlijkheid – aan zijn inzet zal het zeker niet liggen op de lange weg naar verdere erkenning. Een nieuwe plaat staat voor later dit jaar in de planning, en op basis van het sterke optreden van vanavond is Marten langzamerhand ook wel klaar voor een stapje hoger.

Voor liefhebbers van Martens muziek nog even een tip, dan wel waarschuwing: binnenkort zal hij onze regio helaas verlaten voor een nieuw stulpje in Amersfoort, en om dat kracht bij te zetten geeft hij een speciaal afscheidsfeestje in Café De Deut op zondag 1 februari (vanaf 16u). Wees erbij!