Nu De Staat door Nederland raast als ultieme Nijmeegse rockhype, kunnen er misschien meer bands in hun kielzog mee. Black Bottle Riot opereert in een minder makkelijk in het oor liggend subgenre. Toch doet de band niet onder voor de bovengenoemde nieuwe rocksensatie van de Lage Landen. BBR-drummer Tim heeft voor De Staat gekozen, Black Bottle Riot verwelkomt Pieter Hendriks als hun nieuwe houthakker. En het mag gezegd worden, da's niet bepaald een slechte keuze geweest. Waar voorganger Tim mepte als echte seventies groove-rocker, ramt Pieter als een bezetene door de set heen. Black Bottle Riot lijkt ontketend door zijn komst. Bassist Jaap heeft vast de eerste keer even flink geslikt toen Pieter de oefenruimte binnenstapte met de gedachte “oeps, nu moet ik echt aan het werk”, maar het heeft ook hem goedgedaan.
De ritmesectie is tijdens het optreden in Merleyn onverwoestbaar; heftig beukend, zonder de broodnodige groove uit het oog te verliezen. BBR laat zich vanavond op zijn best zien. Gitaristen Mike en Simon zijn in hun element, het zaakje is weer goed in evenwicht, 'In balance', zo u wil. Behalve de nieuwe drummer presenteert de band vanavond ook een nieuw nummer aan het publiek: You Should Know. Ik kan niet anders concluderen dat het 't beste nummer is wat ik van de heren tot op heden heb mogen horen. Het kent een sublieme opbouw, waarin 'spanningsboog' het toverwoord blijkt te zijn. Gitarist Mike hanteert de 'dubbelloops' gitaar hierin alsof hij zich even Jimmy Page waant. Maar potverdriedubbeltjes, wat rockt dit nummer. Wedden dat het over een tijd de reguliere set zal aflsluiten? Ook deze keer komt de band natuurlijk nog even terug om samen met het publiek Stay Hungry er als toegift uit te brullen. Hetgeen wederom het einde vormt van een ronduit moddervet optreden.
De mannen van Troy Torino gaan vandaag voor 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen op herhaling. De vorige keer dat men Nijmegen aandeed (ook al met Black Bottle Riot samen), toen nog in de Plu-pub, ging het optreden er bij mij het ene oor in en het andere weer met dezelfde gang uit. Dat werd destijds geweten aan een overdaad van heftige rock die avond (en vooruit, eerlijk toegegeven, misschien ook aan een biertje teveel, dat dacht ik tenminste...). Echter, vanavond gebeurt het me wederom en te zien aan de reacties in het publiek ben ik niet de enige. We gaan andere dingen doen in plaats van ons op het optreden te richten. Aan de muzikanten zal het zeker niet liggen: zij spelen hecht en met de bij hun vorige werkgevers opgedane ervaring, weet men ook hoe men een show neer moet zetten.
Toch mis ik iets. Iets essentieels, iets dat blijft hangen, een gevoel: muziek uit het hart. Troy Torino wil en doet veel en doet dit zoals gezegd ook zeker goed. Toch komt het niet aan, het is zelfs saai. Een aardige, op Amerikaans leest geschoeide hardrockband. Daar is dan ook wel alles mee gezegd. En vooruit, de looks van de zanger (erg rijp voor het Arrow Classic Rock-circuit), dat wil ik ze dan wel vergeven. Hoewel de muziek van Troy Torino veel minder 'ouwelullerig' overkomt dan die van Black Bottle Riot, worden zij toch volledig overklast door o.a. de frisheid van hun neefjes uit Nijmegen, hetgeen spreekt voor de band. Knap werk.