1982 opent vanavond voor een handjevol toeschouwers. Het deert de Belgen niet, hun inzet liegt er niet om. Hun geluid wel, het is kaal en basaal en lijkt zo afgekeken van een band als JSBX met een (wel erg eentonige) ‘zanger’, die zich één van The Blood Brothers waant. Gaandeweg het optreden komen de twee gitaristen, drummer en de, veelvuldig tussen het publiek staande, schreeuwlelijk beter in hun element. Echter, de techniek gooit roet in de swingende hap. Slechts bij vlagen valt er wat van de gitaarpartijen van de leadgitarist te ontwaren. Aan zijn spel te zien, vermoed ik dat het wel degelijk leuk is wat de beste jongen met balend smoelwerk de zaal in wil slingeren. Helaas zijn er slechts flarden hoorbaar, want zijn instrument weigert dienst.

Het optreden van de Luikse band verdient zeker niet de schoonheidsprijs, maar daar is het hen ook niet om te doen, zo lijkt me. Het is een heel aardige kennismaking met een gruizige en eigenwijze act die kan groeien als hij de kans krijgt. Mits het geen echte eighties-eendagsvlieg blijkt te zijn.

De Black Lips zijn op het moment van aanschouwen zeker aimabel, maar ‘the morning after’ (het moment van schrijven van dit verslag) valt het optreden mij toch wat tegen. De band speelt aardige garagerock met een psychedelische inslag, iets wat mij normaliter zéér kan bekoren. Echter, van het optreden blijven bij mij slechts twee nummers hangen, te weten Bad Kids, bekend van de hilarische videoclip en een psychedelisch intermezzo (inclusief kneuterige vloeistofprojecties) met een prachtige gitaarriedel. Dat is te armetierig voor een band van zulk formaat. Of hebben ze meer naam dan daadwerkelijke kwaliteiten?

De Black Lips komen behoorlijk wasted over, alsof hun lippen het eerste deel van het lichaam zijn die in afstervende staat verkeren. De zang, soms vierstemming, is behoorlijk beroerd. Ook het spel, op de linker gitarist na, laat te wensen over. De grote charme van garagerock is vaak het rammelende geluid, toch ontkom ik niet aan de constatering dat de matige uitvoering van de eigen nummers en covers beneden peil is. De band rommelt maar wat aan en ondanks de aanstekelijkheid van de nummers voor het aanwezige enthousiast publiek, zal dit optreden niet de boeken ingaan als overmatig heugelijk. Ik had een beter optreden verwacht vanwege de goede naam van deze heren.

Maar vooruit, het is wel een heuse zwarte lippen avond; al naar huis kachelend, door de striemende sneeuwval, kleurt mijn mond via blauw in de richting van de bandnaam. Een aardig aandenken aan het bezoek van ‘the Lips’ aan Nijmegen. Zodra ik thuis ben trekken mijn lippen weer bij richting hun meer geliefde vlammende kleur en verdwijnt ook het optreden uit mijn hoofd, als sneeuw op een jas die bij een verwarming hangt.