Vanavond, een zomaar doordeweekse avond, staan drie uiteenlopende bands op het programma: The James, seanpenn en Autorace.  De eerste band op het programma, seanpenn, joined the bandwagon met acteurnamen toen Sean Penn nog hip was. De band zet een prettige sfeer neer. Met een standaard bezetting, aangevuld door een erg drukke drummer, weten deze mannen te verrassen. Killer-loops, gecompleteerd door electro, beat flavour en melodieuze lijnen, bezorgen de luisteraar alvast een goed begin van de avond.

De combinatie tussen rock, indie, punk en beats is goed. De effecten zijn niet altijd gedistingeerd, maar dit schaadt seanpenn zeker niet. Waar wel het een en ander aan dient te gebeuren, is de podiumpresentatie. Sommige bands zijn geboren rockstars en hoeven niet zo veel te doen aan hun attitude en uitstraling, seanpenn valt niet in deze categorie. De basis voor een killer band is aanwezig, de boel moet echter nog gepolijst worden.

Dit gaat ook enigszins op voor de tweede band van vanavond, The James. Een stoerdere podiumpresentatie is gewenst. Het geluid doet niet af aan populaire bands zoals Kings of Leon en ook wat old skool helden zoals The Sound en Joy Division, echter door het lieve uiterlijk komen de jongens er niet mee weg. De stem van de frontman klinkt Amerikaans, rauw, ruw, doorrookt en geschikt voor donkere whisky-kroegen. Een tegenstelling met het beeld dat je voorgeschoteld krijgt.

De set is krachtig en begint vol stuwende energie, echter halverwege zakt het optreden in en raakt men de urgentie kwijt. Zoals gewoonlijk in Arnhem moet de band het publiek verzoeken om naar voren te komen, maar dan gebeurt er eindelijk ook wat. Zoals zelfs op z’n handen lopen voor het podium. De composities van The James zijn ook zeker aan te horen, het is een band met veel potentie. Ze moeten echter wat meer uit hun schulp kruipen en van dat bravejongetjesimago af.

Wie absoluut niet in de buurt van het brave jongetjes- en meisjesimago komt, is Autorace. Een eerste ontmoeting met deze band kan je óf de schrik van je leven bezorgen of juist een frisse verrassing uit de experimentele hoek geven. Autorace is hard, vals en allesbehalve saai. Het vereist ofwel een waarderend oor van een liefhebber ofwel een dove luisteraar die géén pijn ervaart bij het luisteren naar Autorace.

De zaal heeft niet dezelfde moeite met deze band als ik, dus ik zal misschien iets missen. Hun lofi, indi, punk lawaai trekt genoeg aandacht en ook is deze band reeds gecontracteerd. Er is niets simpels aan en ze zijn origineel en experimenteel. Ondanks het feit dat je stevig in je schoenen moet staan om zulke herrie te maken, lijkt de band enigszins zenuwachtig op momenten, iets wat niet nodig is aangezien de zaal vol is en vol blijft. Ik houd het echter halverwege het optreden voor gezien, en laat deze band en hun fans genieten van een avond vol muziek. Een chagrijnige recensent hebben ze niet verdiend, aangezien er genoeg animo is voor hun creatie!