Buiten ligt een dik pak sneeuw, binnen in de Deut is de Nijmeegse singer-songwriter Skald Johansson – vrij vertaald: de troubadour Johan – klaar voor zijn optreden. Hij is een sympathiek ogende jongen met een licht stemgeluid, wat hem enigszins kwetsbaar maakt. Hij steekt nog even gezellig een kaarsje aan en praat de nummers naar goed Amerikaans gebruik leuk aan elkaar. Dit is een jongen met een enorme gun-factor, je wíl gewoon van hem houden.

Ondanks deze voorsprong brengt Skald Johansson me muzikaal gezien in verwarring. De kwaliteit van zang en gitaarspel zijn goed, maar aan de nummers zelf twijfel ik nog. Hij heeft twee gitaren bij zich, maar zodra hij de hoog gestemde gitaar ter hand neemt, raakt hij de vaste grond onder zijn voeten kwijt. Hij heeft de lagere tonen nodig om zijn breekbare geluid te aarden.

Skald Johansson wisselt ballads af voor snellere nummers, maar zijn zang haalt steeds weer de vaart uit zijn nummers; hij lijkt zijn woorden te ver uit te smeren over verschillende noten. Dit maakt het moeilijk om bij de ballads de aandacht vast te houden. Op sommige momenten denk ik dat hij gehinderd wordt door techniek: hij wil te ‘mooi’ zingen. Bij het nummer Dreaming heeft hij me dan toch bij de lurven, ik wordt alsnog gepakt door de emotie. Hier heeft hij eindelijk de balans tussen zang en gitaarspel te pakken die ik in de andere nummers mis.

Na de pauze komt Skald Johansson met een tweede verrassing: een Nederlandstalig repertoire! Het suikerzoete laagje, wat ik in dit genre te vaak zie, valt van hem af en het wordt eerlijk, direct en echt. De zenuwen die in de eerste set aanwezig waren, zijn met de noorderzon verdwenen en de snellere nummers pakken de luisteraar op en nemen hem mee in de wondere wereld van Skald Johansson.

Skald Johansson lijkt nog te zoeken naar balans, maar als die aanwezig is word je gegrepen: een man met potentie.