De eerste band met vrouwelijke vocalist vandaag is I Kissed Charles. Zangeres Charlot staat erom bekend dat ze geen blad voor haar mond neemt. Verder komt ze vrijwel altijd op in een strakke leren broek. Vragen om ‘moeilijkheden’ zou je zeggen. Op de vraag hoe zij de Zwarte Cross ervaart als vrouw antwoordt ze: “Ik ben eigenlijk altijd ‘one of the guys’ geweest. Ik zuip ook als een kerel. Daarom heb ik er ook totaal geen moeite mee, het is juist een uitdaging om ze even stil te krijgen. Een man met een piratendoek wilde net ‘privé’ met mij. Ik noemde hem de privépiraat en droeg een nummer aan hem op. Je moet het allemaal met een korreltje zout nemen.”

Het tweede slachtoffer van starende opgewonden standjes is de Australische zangeres Gabriella Cilmi. Ze heeft ook nog eens pech met haar mediterrane uitstraling. Na het optreden heeft ze even tijd om een ruim antwoord te geven op mijn vraag. “Ten eerste kom ik van Down Under. De vrouwen daar zijn de ongenuanceerde charmeurs wel gewend. Verder ben ik eigenlijk gewoon een stoere rockchick die haar eigen ding doet en zich niets aantrekt van vunzige bejegeningen of uit de mond hangende tongen. Het lot moet je tarten, als mensen mijn muziek niks vinden, en naar mij komen kijken omdat ik een ‘lekker wijf’ ben: Be my guest! Als je je dat soort dingen gaat aantrekken, kun je ook geen wereldartiest worden. Het hoort er nu eenmaal bij.”

Marike Jager won al aardig wat zieltjes door op het podium een Zwarte Cross T-shirt aan te trekken. Zij was waarschijnlijk ook de enige op het hele festival die het goed stond. Haar uitstraling nodigde net als bij de twee vorige twee dames uit tot vrienden bellen over ‘die chick op het fijnproeverspodium’. De muziek waarmee zij volgens 3voor12/Den Haag zelfs Hell’s Angels op de knieën kreeg werkte hier ook prima. Op haar site had ze al uitgeroepen dat ze ging optreden op het ‘stoerste festival van Nederland’. Ze mocht zelfs actief deelnemen aan het evenement. Haar reactie op mijn vraag over de ervaring van de mannenwereld op Zwarte Cross spreekt dan ook voor zich: “Ik voelde me als een vis in het water! Ik mocht met de mannen mee crossen, dus ik heb niks te klagen. En dat nog wel in de Ben Hur Klasse!”

De cultband Mother’s Finest heeft een zeer charismatische en excentrieke frontvrouw. Na het optreden is Joyce ´Baby Jean´ Kennedy jammer genoeg te moe voor het aangaan van een interview. De bandleden kennen haar gelukkig al meer dan dertig jaar en gitarist Moses ´Mo´ is bereid de vraag voor haar in te vullen. “Joyce heeft soul. Dat betekent niet alleen dat ze met haar stem de zielen van mensen weer te raken. Appearance is ook soul. Uiterlijk vertoon, sexy look, sensualiteit, het hoort er allemaal bij. Natuurlijk smult het mannelijk publiek daar van, maar dat is helemaal niet erg. Het is juist ook waar je als band naar streeft. Het oog wil ook wat, en iedere reactie is er een! Het gaat erom dat je iets bij mensen los maakt, een apart gevoel creëert. Het is natuurlijk prachtig als je dat puur door je muziek kunt bereiken, maar dat is tegenwoordig bijna onmogelijk geworden. Sex appeal wordt steeds belangrijker binnen de muziek.”

Vrouwen ‘on stage’ hebben het tegenwoordig wel door: het oog wil ook wat. Als je nog steeds zo naïef bent om te denken dat het puur en alleen om de kwaliteit van je muziek gaat, dan kom je als artiest bedrogen uit. Iets bij mensen losmaken doe je niet alleen met zuivere klanken maar ook met een pakkende verschijning en podiumpresentatie. Je gaat naar een concert voor een totaalplaatje en niet voor een ‘cd-luisterbeurt’. Natuurlijk gaat het niet alleen om uiterlijke schoonheid, maar vooral om de uitstraling. Die bereik je deels door de muziek maar ook wel degelijk door ‘appearance’. En geef eens eerlijk toe… als meisje heb je toch ook liever een poster van Johnny Depp boven je bed hangen dan een van Mike Myers?