De vrijdag van Pinkpop 2025 is er eentje van POP-spektakel, van strakgechoreografeerde shows en hits hits hits. Geen wonder ook, met Mr. SexyBack Justin Timberlake als headliner. Máár we zagen ook een paar zeergewaardeerde Nederlandse gitaarbands die geen concessies deden. Dit is onze top acht.
Het is niet ondenkbaar dat Hiqpy die grote roze tent waar ze nu nog tegenaan kijken straks gewoon overslaat en in één adem doorstoot van het kleinste naar het grootste Pinkpoppodium. Dat kwartje valt - natuurlijk - tijdens de twee singles ‘Something’ en ‘Red Flag Magician’. Vooral die laatste, waarin Ter Veld als een soort wonderdokter een zeldzaam mooi medicijn uit zijn gitaar tovert. Wat. Een. Song.
Lees hier de hele recensie.
Popsongs als ‘Intangible’ en ‘Round’ gaan beter naar binnen, maar Personal Trainer focust ook echt wel op songs die klein beginnen, die ontsporen, die alle kanten op schieten. En dat is precies dat wat die band zo goed maakt, al het gepiel en gefriemel zijn balsem voor de oren na de piratenmetal van Alestorm.
Lees hier de hele recensie.
Haar zoete uitstraling, aangezet door een blauw K3-achtig pakje en een blauw koraal-décortje, zou Pommelien Thijs ook een tikkeltje te braafjes kunnen maken, ware het niet voor haar vijfkoppige band: ze spelen die stoere poprocksongs – die à la Olivia Rodrigo ook flink lenen bij Avril Lavigne en Paramore – lekker stevig, en zelfs de zoetste softpopliedjes als ‘Het Midden’ worden geneutraliseerd door vurige powerchords en gitaarsolo’s.
Lees hier de hele recensie.
Devoldere is niet alleen de frontman, maar ook de regisseur van de show. Hij gebaart zijn band tot fluisterzacht spel, pakt een stagelight en zet zijn bandleden stuk voor stuk in de schijnwerpers. Tussen de nummers door neemt hij de rol van verteller op zich met cryptische, droogkomische speeches: ‘It’s June the 20th and the winning numbers are…’ klinkt het, waarna hij het Pinkpop-publiek trakteert op een lesje lust en verleiding.
Lees hier de hele recensie.
Er is oranje confetti, witte confetti, er zijn crewleden die de snippers weer razendsnel wegwerken met bladblazers, en uiteindelijk blijkt de LED-doos ook nog om te draaien en een spiegelpaleis te verbergen. Eindelijk heeft Oscar and the Wolf de flitsende popshow waar-ie altijd al van moet hebben gedroomd: alles mag uit de kast. Eigenlijk zou je zo’n show liever in het donker zien, maar ach, ook nu heeft een kleine beweging grootse impact: wanneer achter die mega-zonnebril twee roodomlijnde ogen verborgen blijken bijvoorbeeld.
Lees hier de hele recensie.
What do you think of these beauties up there? They look beautiful, innit?', wijst zanger Jack Wilson van Kid Kapichi naar de zoenende hoofden van Trump en Poetin. Dat je het even weet: Kid Kapichi is niet naar Pinkpop gekomen om een rooskleurige boodschap te verkondigen. Met bijtende riffs die ergens tussen Frank Carter en QOTSA zweven en de subtiliteit van een bladblazer knallen ze hun woede ongefilterd de halfvolle tent in.
Lees hier de hele recensie.
Let me get undressed!’, roept zanger Sugar Bones van Confidence Man. Hoppakee, daar vliegt zijn witte blouse van zijn bovenlijf en hoppakee, daar vliegt zangeres Janet Planet erachteraan, in een salto boven zijn hoofd. Ja, wat een heerlijk wazige act is Confidence Man, een dance-popact als het domste/leukste idee op de bodem van een Jamin-sized zak ketamine op de after.
Lees hier de volledige recensie >>>
Even voor half elf, na het vallen van het donker, stuurde Timberlake de vijftien leden van zijn band The Tennessee Kids een voor een het licht in. Hij trapt vervolgens af met twee van zijn allerbeste liedjes, ‘Mirrors’ en ‘Cry Me A River’, twee klassieke Timbaland producties bovendien. Die zijn nogal elektronisch van aard, en dat weet deze band heel goed in stand te houden, vooral die messcherpe synths in ‘Cry Me A River’ steken kraakhelder als stekels uit het liedje.
Het is ongelofelijk hoe hard Timberlake de vaart er in houdt in het eerste uur. Geen tijd voor een costume change of lange praatjes, door, door, door. Op die manier valt een minder nieuw liedje als ‘No Angels’ ook niet zo op. Timberlake’s band is een machine, vooral de drummer is een powerhouse, en de zingende dansers om Timberlake heen vullen zijn refreintjes. Hij wordt er zelfs een beetje lui van, we willen hem ook de hooks wel horen zingen. Met ‘Rock Your Body’ en ‘CAN’T STOP THE FEELING’ (een feelgood anthem in kapitalen, nota bene uit de Trolls film) eindigt de rush waarin bijna alles raak is.
Lees hier de volledige recensie.