In de Nijmeegse poptempel Doornroosje is het behoorlijk vol. De airco is al flink aan het blazen als Gomez de zaal begroet en met luid gejuich wordt ontvangen. Het belooft een fijne avond te worden met een goed ingespeelde band die de avond daarvoor nog voor Pearl Jam mocht openen in Ahoy.

Gomez begint de avond in volle vaart. De nummers van het nieuwe album A New Tide zijn druk en vol, aangezien drie gitaristen en driestemmige zang om de aandacht van de luisteraar vechten.
Het begin is wat rommelig maar het publiek lust er wel pap van.

De volle stem van Ben Ottewell klinkt een beetje gezwollen en staat erg hard, terwijl de zang van de overige bandleden een beetje wegvalt. Dit is jammer, want de nummers die de met karakteristieke slappe hoed getooide Ian Ball voor zijn rekening neemt, zijn meestal net iets duidelijker en ingetogener. En misschien daardoor ook wat interessanter.

Tijdens de gelaagde en zorgvuldig opgebouwde nummers hoor ik vleugjes Wilco, hun labelgenoot Dave Matthews en zelfs power- akkoorden van The Who langskomen.

Halverwege het wat brave optreden nemen de heren wat gas terug en wisselen ze van instrument. De nadruk wordt nu op de synthesizers gelegd en er komt wat meer experiment in het geheel.
Dit intermezzo wordt gevolgd door een zeer overbodige cover van het Bill Whiters nummer Ain’t no sunshine.

In het laatste gedeelte van de set zet Gomez de zaal op zijn kop met vette rave-rock à la Primal Scream en Stone Roses, een genre waar de Engelsen altijd goed in zijn gebleven.