De jury van een bandjeswedstrijd kan het niet gauw goed doen. Pocketpop heeft een open inschrijving voor bands en in negentig procent van de edities wint er een band ‘van buiten’. “Laat nu eens een keer een lokale band winnen”; is een vaak gehoord gemor van trouwe bezoekers. Maar deelt de jury eens een stelletje jonge lokalo’s de winst toe, is het publiek er weer niet mee eens.

Dit publiek had bijvoorbeeld graag Do Not Run We Are Your Friends (DNRWAYF), zien winnen. Dat septet brengt met hun muziek Zappa naar de polder en neemt in de slipstream ook nog eens een breed scala aan invloeden mee als Jaga Jazzist, Battles, Galatasaray, We Insist!, nu fusion, jazz noir, stuntmetal, postcore, enzovoort. De band laat monden openvallen alsmede ogen en oren oprekken.

De band speelt veel met (poly)ritmiek en complexe composities; het is voer voor de geoefende muziekgek/nerd. Iedereen weet dat deze band lef heeft om gewaagde keuzes te maken en uitblinkt in muzikaliteit.

Meermalen zo ver kunnen en durven gaan en dat reproduceren op hetzelfde hoge niveau is moeilijk. Het risico is groot dat een bandjeswedstrijdjury dan verzandt in mierenneukerij over uitvoering en dergelijke, wat funest is voor een band als deze.

Spendex Devils lijkt het allemaal geen moer te boeien of het nu helemaal strak is of niet. Muziek gaat niet om perfectie, maar juist over gevoel, lijkt hun devies. Kippenschuurblues, garagerock in de beste Nuggets-traditie, stinkend en dampend als de zwavelgassen uit het moeras. Uitblinker van de set is het laatste nummer ‘met de akoestische gitaar’, dat zo verdomd en schandalig vet is dat je de broek er bijna van afzakt. De meningen zijn nogal verdeeld over deze band (spelen ze slecht, niet strak, rommelig of is dit juist geweldig?), maar zelf zweer ik bij deze stofduivels!

Het lokale Liquid Snow mag na het vernuft en geweld van hun voorgangers de eer van Maas en Waal verdedigen. De gemiddelde leeftijd van de band ligt zo’n tien jaar lager dan die van de overige deelnemende bands, maar hun aardige schare enthousiaste bekenden steunt optreden en band.

Het is niet zozeer de muziek maar vooral de uitstraling die Liquid Snow leuk en charmant maakt. De band bewandelt duidelijk een eigen weg en weet het veel geziene puberale karakter van indie-bands van dezelfde generatie te ontstijgen. Het eigenwijze karakter van de band wordt mooi weerspiegeld in muzikale invloeden van bands als Arctic Monkeys maar ook The Velvet Underground (waar een geslaagde cover van wordt gespeeld).

De muzikale kwaliteiten van de band zijn in tegenstelling tot die van de andere finalisten helaas nog niet voldoende om lang te laten boeien. De tweede helft van de set is toch meer een herhalingsoefening. De nummers, op zichzelf sterk in eenvoud en felheid, lijken te veel op elkaar.

De Little People van Brussel en Parijs zijn deze avond (helaas) niet zo wasted als tijdens de laatste voorronde van Pocketpop. Toen maakte de band veel indruk door een heftige presentatie alsmede door lompe maar o-zo-catchy nummers. In de huidige toestand heeft het kwintet meer weg van een stadionpunkband.

Toch blijven het maffe gasten, deze zuiderlingen. Manou, de bassist, is een complete malloot die het niet kan laten het publiek te entertainen. Behalve podium fungeren ook de geluidsset en het publiek voor hem als een stage. Ook de nummers van Little People laten je hoofd niet met rust. Het zet aan tot lekker meebrullen met de herkenbare zangmelodieën en opruiende deuntjes. Hoe bescheiden de naam van de band ook aandoet, ze zullen juist goed passen op een groot festival als bijvoorbeeld Pukkelpop. Deze band komt er wel. Ook zonder Pocketpop.

Terwijl de jury de koppen bij elkaar steekt om de winnende volgorde van de finalisten te bepalen, speelt Hot Ronnie And The Hecklers (HRATH). Zij zijn de winnaars van de publieksprijs van de vijf voorrondes. In pak gestoken weet HRATH de aandacht van het publiek aardig vast te houden middels sfeervolle rock à la Coldplay. De band speelt met dynamiek en begrijpt dat variatie, ook qua instrumentarium, een groot goed is.

Toch klinkt het allemaal iets te kneuterig. De zang is vaak niet zuiver en het gitaargeluid te iel. Jammer, want met name de gitarist en zijn aparte en originele spel drukken een fijne stempel op de sfeer. Met een extra effectje hier een daar zou het geheel een voller karakter kunnen krijgen.

Aan het einde van de avond zijn er drie kampementen te bespeuren; Do Not Run-lovers, The Little People-people en de duivels die de Spendex Devils aanbidden. Die drie bands beschikken over een rits uiteenlopende kwaliteiten waarmee ze hun volgelingen hebben geworven deze avond. Een lastige keuze om hieruit een winnaar aan te wijzen? Nee hoor, de jury komt met een bijzondere list en kroont Liquid Snow als koning van Pocketpop 2009. Zij gaan met de Pocketpopwisseltrofee, ‘de gitaar met de grote oren’, naar huis.

DNRWAYF wordt tweede, Little People derde en Spendex Devils eindigt jammer genoeg op een karige vierde plaats. Een volgorde waar het grootste gedeelte van het publiek het niet mee eens is. Maar zo zijn wedstrijden nu eenmaal?! Het kan verkeren, ook in Maas en Waal…