Voor elke recensie is het fijn om deze onder de noemer van een creatieve uitdaging te schrijven. Deze keer word ik uitgedaagd door het Duitse Get Well Soon dat ik vandaag voor de derde keer binnen een jaar mag bewonderen na optredens gezien te hebben op De Affaire en Lowlands. Nu dan in Lux. Bewondering is het juiste woord wat ik voor dit zeskoppig monster overheb. Ook is er bewondering voor zaal 7 van Lux. Het is een mooie zaal om een concert te houden, vooral omdat het geluid gedurende de hele avond heel goed en bijna loepzuiver is.
Dat zuivere geluid is allereerst te horen in het voorprogramma, in de stem van zangeres Cherilyn MacNeil van het Zuid-Afrikaanse Dear Reader. Haar lieve en zachtaardige stem komt goed naar voren. Nu is het bandgeluid ook niet zo hard dat zij erin verdrinkt. Het trio, aangevuld met twee leden van Get Well Soon, maakt aangeklede singer-songwriterliedjes. Het lijkt alsof Cherilyn als alleenstaande zangeres begonnen is en in een keer een band naast zich heeft staan.
Het is lieve, soms droevige, soms opbeurende meisjespop die zo terecht kan op de soundtrack voor een romantische komedie, een liefdesdrama of een Amerikaanse independent film. De muziek van Dear Reader is minder sprookjesachtig dan Hanne Hukkelberg, minder grappig dan Regina Spektor en minder kleurvol dan Bat For Lashes maar meer gewoon pop. Dit neemt niet weg dat het samenspel naar behoren is en de liedjes goed in elkaar zitten. Een goede afstemming zorgt ervoor dat de drums bij de vrolijkere liedjes niet te overheersend zijn en dat komt het algehele bandgeluid dan ook weer ten goede.
Get Well Soon is eigenlijk de Duitse versie van Bright Eyes. Al treden die twee bands niet altijd op in een vaste formatie; strikt genomen zijn het bandprojecten van enkelingen. Bij Get Well Soon heet het muzikale brein en tevens de alleenheerser Konstantin Gropper. Daarin vormt hij een equivalent van Conor Oberst (van Bright Eyes). Maar ook in een ander opzicht. Want ook Groppers liedjes kennen een hoge kwaliteit. Maar waar Oberst meer de folk en de solotour opgaat, kiest Gropper voor een rijk bandgeluid en de complexiteit die je eerder van een band als Arcade Fire kunt verwachten.
Het samenspel tussen de zes leden is dan ook behoorlijk goed. Het is zonder meer al een geoliede machine, wat niet gek is als je bedenkt dat zij al bijna een jaar aan het touren zijn met nog maar één album op zak. Naast een setlist die nauwelijks is veranderd zijn ook kapsels en kleding weinig aangepast. Enfin, doet er niet toe.
Het is een waar genot om naar Get Well Soon te kijken. Luister je naar de cd, dan denk je ‘goh, wat zit dat goed in elkaar’. Zie je ze live, dan denk je ‘jezus, wat gaan ze los’. De bevlogenheid op het podium is te proeven. Vooral de bassist, de tweede gitarist en de toetsenist lijken wel bezeten. Net als het meisje dat naast mij staat en haar handen heel vaak biddend voor zich houdt.
Ook qua interactie komt het publiek niet tekort. Gropper excuseert zich dat er niet veel nieuwe liedjes zijn vanwege het drukke jaar, complimenteert Nijmegen (“It has its spots.”) en laat het publiek bij Tick! Tack! Goes My Automatic Heart meezingen. Uiteraard ontbreekt hun versie van Born Slippy van Underworld niet. De cover van Take It With Me van Tom Waits tijdens de ‘Zugabe’ is minder geslaagd. Het pianospel is goed, maar ja, die stem. Die mis je toch. En hoewel het eigenlijk allemaal oude koek is wat ik vanavond voorgeschoteld krijg, het smaakt weer voortreffelijk. De pakweg halfvolle zaal lijkt het daarmee eens, want Get Well Soon kan rekenen op een staande ovatie als zij voor een buiging het podium herbetreden. Ook bij mij heerst een beetje voldoening; ik heb de clubavond van 3VOOR12 zonder enig berouw gemist.