Do Not Run We Are Your Friends jaagt niemand weg

Twee maal een rockspektakel in de derde ronde van de Roos van Nijmegen

Tekst: Sebastiaan Bevers / Foto's: Klaas van der Pijl ,

Na eerdere discussies rond de eerste twee voorrondes van de Roos is het lastig om deze keer controversieel te zijn. Do Not Run We Are Your Friends kwam traag op gang, maar stoomde daarna goed door. Dead Man Running kende vanaf begin geen enkele rem en dit ging ten koste van hun eindsprint. Macula had een te lange adem en zou zich meer op middellange afstanden moeten richten.

Twee maal een rockspektakel in de derde ronde van de Roos van Nijmegen

De derde en laatste voorronde van de Roos van Nijmegen staat in het teken van traditie en aanloop. Ten eerste is deze voorronde met Do Not Run We Are Your Friends, Dead Man Running en Macula, net als de vorige rondes, wederom uitverkocht. De optredens beginnen vanavond een keertje op tijd. Ik moet mijn sigaret wel heel snel oproken. Hulde hiervoor aan Merleyn!

Muzikaal gezien speelt vanavond 'de aanloop' een grote rol. Do Not Run We Are Your Friends (DNRWAYF) begint met een muzikale introductieronde, een voor een komt elk lid in het stuk voor. Het duurt daarom een paar minuten voordat het spektakel echt begint. Op deze manier is het lastig om erin te komen en je weet niet goed wat je moet verwachten. Een manco dat elk nummer van DNRWAYF heeft, behalve dan bij het laatste nummer dat van begin af aan aanstekelijk is door het geklop op de verschillende percussie-instrumenten. 

Maar zodra DNRWAYF (wie verzint zo’n naam?!) en ook het publiek er eenmaal in zitten, dan is de band ook binnen! De lang uitgesponnen, deels psychedelische, goed opgebouwde en gevulde rocknummers slaan in als een bom en doen sterk aan The Gathering denken. Het is muziek die gewoon moet rammen. Wel zijn de rustige stukjes die weer naar een climax toewerken een welkome afwisseling en het is goed dat deze niet al te lang duren.

Ook is het leuk om te zien en te horen dat de trucjes van DNRWAYF niet gekenmerkt worden door constante herhalingen, maar dat er genoeg gevarieerd wordt. Je blijft er toch gefascineerd naar kijken. Minpuntje van de avond: de stem van zangeres Marloes kan niet altijd tegen het muzikale geweld op. Zij mist net dat beetje aan kracht om haar zes medemuzikanten partij te bieden.

Dead Man Running, de bekendste band van de avond, kent geen enkele aanloopproblemen en knalt er van begin af aan met een hoog tempo in. Rechts en links wordt de zaal in elkaar gebeukt door stonerrock met een flinke portie groove. Er wordt genoeg binnen het genre geëxperimenteerd om ook muzikaal en niet alleen qua podiumpresentatie aantrekkelijk en interessant te blijven, bijvoorbeeld door de echo op de zang. Hier en daar is het zelfs behoorlijk smerig en sleazy.

Dead Man Running kan duidelijk meer dan alleen maar raggen. Tijdens de pakweg laatste tien minuten zakt het tempo in en wordt het wat ‘rustiger’. De stevige rock wordt aangevuld met psychedelische elementen. Hoewel dit ook een bewijs is voor de veelzijdigheid van Dead Man Running, kakt het optreden desondanks een beetje in. Ze zijn blijkbaar iets te hard van start gegaan. Ook is het jammerlijk dat er nogal veel ruis is waardoor het optreden niet geheel zuiver klinkt. Een goed optreden, maar niet het beste wat ik tot nu toe van Dead Man Running gezien heb.

Macula kent een veelbelovende aanloop van hun carrière. Zij staan in de halve finales van Kaf en Koren, hadden onlangs een cd-presentatie van hun debuut-ep in Merleyn en dingen vanavond mee naar een finaleplaats in de Roos van Nijmegen. En dat terwijl dit nog niet eens hun vijfde optreden ooit is (als ik mij een gesprek met zanger Ivo goed herinner). Ook zij openen furieus en bewijzen van meet af aan dat Macula duidelijk iets in zijn mars heeft.

Nu al wil ik Macula wel bestempelen als een van technisch beste bands uit de regio. Het is een band die beter wordt naarmate de zaal groter wordt. De liedjes zijn goed verzorgd en het samenspel scoort een zeer ruime voldoende. De podiumpresentatie komt wel een beetje stijf over, het mag wel wat losser.

Jammer genoeg eindigt de lofzang hier. Bijna de helft van het publiek is al vertrokken en Macula speelt voor een leeglopende zaal. De aandacht van het publiek verslapt en dat is op zich niet verwonderlijk, de stevige en degelijke poprock wordt met de tijd een beetje saai. Als de nummers wat korter zouden zijn, zou het wellicht bevorderlijk zijn voor de algehele kwaliteit van Macula. Op dit moment lijken zij meer op een Rembrandt die zich geen raad weet met een pot vol zonnebloemen in plaats van een Van Gogh.

Binnenkort  wordt bekend gemaakt welke bands op 21 mei in de finale in Doornroosje staan. Nog even wachten, jongens en meisjes.