Sterk The May Bees boeit in Bosch

Muzikale diversiteit ondanks mokkige sfeer

Tekst: Marian van der Noordt/ Foto's: Christiaan Mennink, ,

Venus Flytrap en The May Bees zijn eigenlijk te groot voor het kleine zaaltje met een handjevol publiek in Kultuurhuis Bosch. Dat de show daarmee de allure kreeg van een prive optreden maakt het juist zo speciaal. Het werd een avond met grote pieken en kleine dalen.

Muzikale diversiteit ondanks mokkige sfeer

Venus Flytrap doet zijn naam eer aan. Luisteren betekent dat je in de greep raakt en er niet meer uit los komt. Met zorgvuldig opgebouwde structuren, een gestaag maar opzwepend ritme en repeterende melodielijnen raak je vanzelf bevangen door deze vijfkoppige Haagse formatie. De band brengt een mengeling van noise-rock en stoner, met trage, meeslepende gitaarriffs en flink uitgesponnen middenstukken die bijna meditatief aandoen. Tranceachtige samples en een nooit aflatende drum maken het geheel compleet. Venus Flytrap heeft gevoel voor ‘het liedje’, maar is op zijn best wanneer de instrumenten het verhaal vertellen. Van donker en loom naar licht en prikkelend. Als films op een wit doek komen er werelden van gemoedsbelevingen voorbij in een samenspel waar menig band een puntje aan kan zuigen; niemand treedt op de voorgrond, niemand treedt op de achtergrond. Verwijzingen naar Motorpsycho en Sonic Youth zijn louter bedoeld als aanduidingen van sferische verwanten, want Venus Flytrap heeft vooral een eigen stijl. Strak, gestroomlijnd, gevoelig. Check hun cd ‘Come with us’ en hou ze in de gaten! Rommeliger is het bij Foam, de verrassingsact van vanavond. De inzet is spannend en maakt nieuwsgierig - wie zijn dit, wat gebeurt hier? Daarna is het zoeken naar de spanningsboog. Tegen de tijd dat die begint door te dringen is het optreden alweer voorbij. Wat blijft hangen zijn de mooie benen van de zangeres die ook nog gitaar speelt. The May Bees, hoofdact van vanavond, hebben het zaaltje meteen onder controle. Het sterke openingsnummer blijkt een songformule te bevatten die nog een paar keer herhaald wordt. Het werkt dus wel om wat begint als een ballade, langzaam de chaos in te duwen. Toch wordt het net geen maniertje, omdat er genoeg afwisseling in zit. Mooie akkoordjes, rauw scheurwerk, harmonieuse samenzang, valse noten. Ritme en tempo houden de vaart er in en dan is er ineens een verstild moment. Dat doen The May Bees goed. Het is niet voor niets dat hun nieuwste cd ‘Drop little Boy’ goed ontvangen is door pers en publiek. Frisse, energieke Indierock, met vleugjes Pixies en Dinosaur Jr. Vreemd toch dat de sfeer wat mokkig is. Zou dat te maken hebben met de aankondiging dat dit het laatste optreden is in de huidige samenstelling? Drumster Marzj gaat de band verlaten. Jammer, gedrieen maken ze een vol geluid en klinken ze als een goed geoliede machine. Maar vanavond maken ze geen vuurwerk. En komen er toch mee weg. Bekijk hiernaast de nieuwe clip van het nummer 'The Enemy's Scientist' van The May Bees op YouTube!