Vierdaagsefeesten 2008 - Claw Boys Claw is alleen fysiek ouder geworden

“What we’re gonna do right here is go back, way back”

Marieke Roelofs/Foto's: Daan v. Keulen & Edwin Niemantsverdriet, ,

Vroeger, heel vroeger, was Claw Boys Claw de stoerste rockformatie van Nederland. De band combineerde strak spel, sterke nummers, humor en een charismatische zanger. Precies dat kreeg het publiek gisteravond, na een radiostilte van zeven jaar, weer voorgeschoteld op de Waalkade.

“What we’re gonna do right here is go back, way back”

Een Brabants schoolplein,1991. Een paar bandjes gaan optreden, waaronder dat van de coolste jongens van de school. Onder het publiek is een grote groep top 40-liefhebbers die elkaar kennen van de hockeyclub, en een klein clubje dat trots is op zijn Verheven Muzieksmaak en elkaar kent van de coffeeshop. Alleen die laatsten, verbonden door de mysterieuze code ‘CBC’ op de boekentas, hebben door dat het bandje van de coole jongens geen eigen nummers speelt. Ze stelen de show met ‘Superkid’ en ‘Devol’ van Claw Boys Claw. Het publiek op de Waalkade bestaat uit mensen die op precies zo’n school hebben gezeten en het gevoel nog een keertje terug willen. Dat komt helemaal goed. Meteen vanaf de eerste klanken wordt duidelijk dat de ingrediënten strak spel, sterke nummers, humor en charismatische zanger allemaal nog aanwezig zijn. Er staat een stelletje ontzettend ouwe koppen op het podium, maar dat is dan ook zowat het enige verschil met toen. Peter Te Bos heeft een veel grotere maat pak nodig, dat ook. Verder is alles als vanouds, tot de karakteristieke bewegingen van Te Bos aan toe. Belangrijke factor in dit alles is het puike geluid. Dat zorgt ervoor dat bij ‘Rosie’ de diepe stem van Te Bos minstens zo goed klinkt als op de plaat. Veel blikken van herkenning in het publiek, want ‘Rosie’ kent iedereen. Ofschoon het nieuwere werk uitstekend klinkt komt het publiek vooral los bij de Angelbite-nummers die volgen. Vanaf ‘Troglodyte’ is het feest compleet. Voorin deint de meute op en neer, verder naar achter staan dertigers met een gelukzalige blik te hoofdknikken. En dan zijn ook degenen die de band niet van vroeger kennen allang overtuigd. Er wordt geschreeuwd om een toegift. De band is bereid, de organisatie zegt nee. Te Bos dringt aan: “Wat nou ‘mag niet’, je bent Balkenende toch niet?”. Zo krijgen we tenslotte de geijkte afsluiter: ‘Locomotive Breath’. Een cover van Jethro Tull, maar al eeuwen vaste prik in het CBC-repertoire. Na afloop kom ik door een opmerking van iemand naast me terug in 2008: “Morgen toch maar eens downloaden”.